Gister was het zover: de Enschede Marathon waar ik de 10km liep. Ik had er zin in en was er klaar voor. Helaas verliep de race niet helemaal volgens plan. Lees je mee?

Afgelopen week
Afgelopen week was het natuurlijk prachtig weer! Zonnig en warm, echt zomerweer. En dat al in april! Heerlijk. Maandag trainde ik met de meiden van GRS, wat al behoorlijk warm was. We liepen zo’n 3,5 kilometer en deden een Tabata workout (lees: pittige workout!). Fijn om zo de week te beginnen.

Omdat de 10km aan het eind van de week op het programma stond had ik al wel met mezelf afgesproken niet teveel te gaan trainen deze week. Niet nog eventjes een 9 kilometer lopen, of iets anders geks. Nee gewoon rustig. Maar uiteindelijk deed ik het wel erg rustig aan en belande ik woensdag op het terras, donderdag in de achtertuin en vrijdag bij een Escape Room. Ik fietste wel veel deze week, is ook een soort van cardio toch?!

Dus zaterdagochtend liep ik een klein rondje van 3 kilometer om even mijn benen los te lopen. En te wennen aan de warmte, wat een zomerse temperaturen. En dat ging lekker, ik had een fijn tempo en het was warm maar niet té warm. Ik moest mezelf na 3km echt stoppen want ik had best verder willen lopen. Daarna pakte ik mijn tas in en vertrokken we naar Enschede.

’s Avonds hebben we lekker in de tuin gezeten bij mijn ouders, waar Esmee ook was. Zij zou de halve marathon lopen, met een bedrijfsteam vanuit haar werkgever. Ze startte al om 10:00 uur, en moest dus al vroeg op pad. We zouden bij het 10km-punt staan om haar aan te moedigen te volgende dag.

D-day
Wat een fijn feestje is de Enschede Marathon toch ook! De sfeer is altijd zo goed. Wij stonden bij het afgesproken punt en daar stonden ook een aantal dames een feestje te vieren met een grote box gekoppeld aan een Spotify-lijst met de meest foute Nederlandse feestnummers haha! We spotten Esmee en vele andere bekenden en om 11:10 kwam de kopgroep van de hele marathon alweer langs tijden hun tweede ronde. Het lijkt wel alsof zij constant sprinten, zo hard gaat dat.

Toen was het tijd voor mij om me klaar te maken. Ik at nog een broodje, dronk nog meer water, trok mijn hardloopkleding aan én smeerde me in met zonnebrand. Oscar zette me af in de stad en ik liep vervolgens verder om mijn startnummer op te halen. Dan loop je een stukje langs de route en ook daar was het een feestje. Op het Van Heekplein vond ik mijn ouders en heb een tijdje bij hen gezeten. Tot het echt tijd was om de tas in te leveren en warm te lopen. Het ging allemaal prima, ik rekte en strekte wat, bezocht de dixie nog voor de laatste keer en vond een mooi plekje in het startvak zo’n 10 minuten voor de start.

Terwijl wij wachtten op het startschot kwamen er aan de andere kant van het hek finishers van de marathon binnen. “Doe voorzichtig jongens, het is écht heel warm”, zei een hardloper tegen ons. Al die lopers kwamen onwijs verhit binnen. Ik wist dat het warm was, maar toch schrok ik er een beetje van. Het startvak lag ook pal in de zon en ik voelde de zon brandden. Gelukkig had ik een zonneklep op, die hield de zon uit mijn ogen. Om 13:45 uur ging het startschot en zo’n 4 minuten later liep ook ik over de start.

De eerste twee kilometer gingen prima. Ik zocht een rustig ritme, moest mezelf af en toe een beetje afremmen maar ik ging goed. Wel kreeg ik al snel een droge mond en dorst. Ik wist dat Oscar en zijn ouders bij km-punt 2,5 / 3 zouden staan met een flesje water. Ik spotte zijn moeder, maar ik kon Oscar niet vinden… Ik keek om me heen en besloot dan maar door te rennen zonder water. “Aaf!”. Net op tijd hoorde en zag ik ‘m staan en gauw nam ik het flesje aan. Oe dat was lekker. Ik dronk de helft op en goot de andere helft over mijn hoofd en nek. Pfoe dat was fijn. Daaropvolgend liepen we door een woonwijk waar veel bewoners met de tuinslang stonden. Helden! Wat een verfrissing.

Rond km-punt 4 draaiden we het Roombeek op, de wijk van de vuurwerkramp. We liepen over een lange busbaan in de palle zon. Waar we in de woonwijk nog ietsjes schaduw hadden, was dat hier niet te vinden. Man, ik kreeg het echt heel warm en besloot bij het waterpunt eventjes te wandelen. Om mijn hartslag naar beneden te krijgen én om even goed te kunnen drinken.

Helaas werd het vanaf km-punt 5 steeds warmer en ook zwaarder. Ik had het bloedheet en ik voelde een blaar opkomen. Ik kreeg zelfs kippenvel van de hitte, dat voelt heel gek! Ik wisselde wandelen af met hardlopen. En ik was niet de enige. Om mijn heen liepen heel veel mensen. Wat het meteen ook moeilijk maakte om te rennen, want je botste zo tegen een wandelaar op. Elk waterpunt pakte ik meerdere bekertjes water en ook de sportdrank ging er goed in. Gelukkig stonden er echt óveral supporters. “Kom op, een klein stukje nog”. Haha, het is nog 4 kilometer, dat is geen klein stukje, maar heel erg bedankt.

Zo tegen het 7 km-punt kwamen we weer in de buurt van het centrum. Daar spotte ik een vriendinnetje en haar moeder aan de kant. Door haar aanmoedigende woorden vond ik weer ergens de kracht om weer een stuk te rennen. Richting de Oude Markt waar mijn ouders zouden staan. Ze zagen me en vroegen of ik water wilde. Ja! Dus dankbaar wisselde ik het lege flesje voor een volle. Ik nam een paar slokken, gooide ook weer wat over mijn hoofd en dronk de rest op. Oké, nog 2 kilometer.

Rond dit punt heb ik helaas heel veel sporters zien uitvallen. Liggend aan de kant van de weg, met de ogen dicht en een verzorger en toeschouwers erbij. Ook kwam er 2 keer een ambulance op het parcours. Best wel eng om te zien eigenlijk, ik schrok hier best van. Dat bevestigde wel mijn keuze om te gaan wandelen. Naar je lichaam luisteren en dus je doel aanpassen is met dit soort condities zoveel verstandiger dan maar door blijven lopen.

Ik draaide de Singel op en even verder ook de Boulevard waar de finish stond. Ik moest echt bikkelen om te blijven rennen en niet wandelend over de finish te komen. Daar stonden ook Oscar en zijn ouders weer en ik perste er nog een soort van eindsprintje (voor mijn gevoel) uit. Mijn schoonvader maakte nog een foto van me, waarop je ziet dat ik afzie en pijn heb. Die blaar die ik voelde opkomen stond nu echt in de fik. Het is niet echt een charmante foto, dus die deel ik hier maar niet.

Gefinished!
Na de finish krioelde het van de EHBO-ers en andere helpers. Ik zag veel rolstoelen en andere zitjes. Ik werd door een EHBO-er op een stoel gezet en zij hielp me met het uitdoen van mijn schoenen. Een andere vrouw met een soort plantenspuit spoot mij en alle andere finishers nat, wat echt heerlijk was. Na een paar slokken water kwam ik weer een beetje bij en kon ik verder wandelen. Ik trok de veters van mijn schoenen verder open en stapte er weer in. Ik ontving een medaille, een beker water en een beker sportdrank. Op het Van Heekplein vond ik Oscar en zijn ouders en plofte ik op de koude grond. Oe, heerlijk die kou en schaduw.

Ondertussen kwam Esmee er ook bij. Zij had vanmorgen zo lekker gelopen en ook echt een mooie tijd geklokt. Dat heeft ze heel goed gedaan. Na wat appjes en een selfie met z’n tweetjes, kleedde ik mij om en stopte mijn zeiknatte kleding in m’n rugtas. Op naar een biertje op de Oude Markt.

Mijn tijd? Ik liep precies 1:07. Bij lange na niet in de buurt van mijn doel: onder het uur. Maar dat was vandaag ook echt niet mogelijk. De hitte en de drukte, en midden op de dag rennen, nee het zat er niet in. Tot km 4 had ik er nog wel vertrouwen in en liep ik ook nog op schema, maar vanaf daar werd het zo zwaar. Die +7 minuten heb ik dus gelopen in het tweede deel. Ik heb daar mijn tempo niet een beetje laten zakken, maar met meer dan een minuut per kilometer. Ik ben er wel trots op dat ik naar mijn lichaam heb geluisterd, gewandeld heb én ‘m uitgelopen heb. En weetje?! Dit is voor mij gewoon een PR, haha. Dat heb je als je nog niet zoveel 10km’s gelopen hebt. Op naar een nieuwe poging, in de hoop dat de condities dan beter zijn.

Ik ben internet al aan het afspeuren naar een volgende 10km race. Het laatste weekend van mei zijn er heel veel events!
Heb jij ook gelopen afgelopen weekend? Hoe ging het met deze hitte bij jou?
Liefs, Aaf