Op 21 februari is onze dochter na een zwangerschap van 31 weken plotseling geboren. Voor mijn eigen verwerking heb ik besloten om mijn bevallingsverhaal wel online te zetten. In deel 1 en deel 2 lees je hoe de bevalling zelf ging. Vandaag, in deel 3, vertel ik the aftermath, zoals hoe we onze families inlichten en wat er verder allemaal bij kwam kijken. Lees je weer mee?

– Klik hier voor deel 1 –
– Klik hier voor deel 2-

Deel twee eindigde met dat ik een tijdje met Lauren had gebuideld op de NICU en dat ik weer terug naar mijn kamer ging. Oscar ging naar huis om te slapen, te douchen en wat spulletjes mee te nemen. Ik kolfde voor het eerst en daarna probeerde ik wat te slapen.

Dat lukt natuurlijk niet. Ik zit vol adrenaline, lig ik een onbekend bed in het ziekenhuis in mijn eentje. Ik dommel een beetje, maar echt slapen doe ik niet. Om kwart voor 8 komt iemand vragen wat ik wil ontbijten. Ik heb flinke trek en bestel twee boterhammen, een beschuitje met hagelslag, fruit, thee en een glas koude chocomelk. Oh dat is lekker.

Oscar komt ondertussen weer terug in het ziekenhuis, met shampoo en schone kleren. Ik stap even onder de douche en was mijn haren. Daarna gaan we naar Lauren toe. Ze heeft een goede nacht gehad, met twee kleine dipjes. De verpleegkundige legt alles uit en op dat moment gaat Laurens alarm af. Ook wordt ze roder. De verpleegkundige schudt Lauren voorzichtig zodat ze wakker wordt en weer gaat ademen. Algauw stopt het alarm weer en Lauren wordt weer mooi roze. Pff, dat is eng om te zien!

Opnieuw buidel ik een uur met Lauren en wennen we langzaam een beetje aan de situatie. De verpleegkundigen vertellen ons dat ze waarschijnlijk eerst een tijdje hier blijft en daarna over mag naar een regionaal ziekenhuis. Ook moeten we er rekening mee houden dat er tegenslagen zullen zijn en dat ze zo rond de uitrekende datum waarschijnlijk naar huis kan. Dat duurt dus nog een hele poos.

Tegen 11 uur zijn we weer terug op mijn kamer en dan is het nu tijd om onze ouders in te lichten. Beiden zijn op vakantie met het vliegtuig, dus het zal wel een raar gesprek zijn. Ze kunnen niet in de auto springen en naar ons toe komen. Doelbewust bellen we met Oscars telefoon naar mijn vader, in de hoop dat ze dan denken “huh, normaal belt Aafke altijd, hoezo belt Oscar nu?” en dat ze opnemen. En dat doet mijn vader.

“Hi pap, met mij. Je moet niets schrikken hoor, maar ik ben vannacht bevallen. Alles gaat goed!”. “Bevallen?”, hoor ik aan de andere kant van de lijn. “Ik zet je op speaker, wacht even.”. Al gauw vloeien er tranen en vertel ik kort wat er afgelopen nacht allemaal gebeurd is. Ze schrikken ontzettend maar zijn ook wel gerustgesteld door onze woorden. Ze ademt zelfstandig en ligt nu aan de monitor in het WKZ. En met mij gaat het best goed.

Natuurlijk willen ze de naam weten en we vertellen dat ze Lauren heet, met als tweede naam Maartje. Ik moet heel hard huilen, want Lauren is vernoemd naar mijn vaders zus. Mijn ouders huilen mee. “Moeten we nu naar huis komen?, vragen ze. Maar dat heeft geen zin. Dat zal nog niet eens een dagje schelen en Lauren ligt nu toch in de couveuse. Ook ik word goed verzorgd, dus nee dat is niet nodig. We sturen wat foto’s door en dan is het tijd om Oscars ouders te bellen.

Ze zijn buiten Europa op vakantie en we krijgen ze niet te pakken. We doen eerst nog even een dutje en na een tijdje gaat de telefoon. Ze bellen ons terug. We vertellen hen hetzelfde verhaal en ook zij zijn onwijs verbaast, geschrokken, bezorgd, verdrietig en blij. Wat een boel emoties door elkaar. Het is wel heel gek om de nieuwe opa’s en oma’s op deze manier te vertellen dat ze opa en oma zijn. Letterlijk op zo’n grote afstand.

Nu onze ouders het weten bellen we onze broers en schoonzussen. Ook dat zijn gesprekken om nooit te vergeten, helemaal omdat Lauren geboren is op de verjaardag van een van hen. Daarna bel ik mijn oom, de man van mijn tante Maartje. Ik zie hier een beetje tegenop, omdat ik me realiseer dat dit een enorm emotioneel telefoontje wordt. Hij is buiten aan het wandelen, maar neemt gelukkig wel op. Ik vertel hem dat ik bevallen ben en dat onze dochter Lauren Maartje heet. Hij klapt dicht en ik ook kan niets anders dan huilen. We hoeven ook niets meer te zeggen. Ik stuur ook hem wat foto’s via Whatsapp en we spreken af laten nog even verder te spreken.

’s Avonds buidelt Oscar voor het eerst met Lauren. Na een uurtje legt de verpleegkundige haar terug en verschoont haar. Wij helpen door Lauren voorzichtig te begrenzen en geborgenheid te geven. Daarna wordt Lauren in haar hiel geprikt om bloed af te nemen. Jeetje wat nemen ze veel bloed af bij zo’n klein meisje. Zo sneu om te zien. Gelukkig kunnen we haar goed troosten en slaapt ze al gauw weer. Tot morgen lieve schat!

Gelukkig gaat het steeds een beetje beter met Lauren. Hoe haar ziekenhuisavontuur is verlopen heb je misschien al wel gelezen. Zo niet, dan lees de artikelen door op deze linkjes te klikken:
– De eerste drie weken in het ziekenhuis –
– De laatste drie weken in het ziekenhuis –

Oorzaak vroeggeboorte

Net voordat Lauren ontslagen is uit het ziekenhuis had ik een afspraak in het WKZ voor controle en een soort nagesprek. Ik schreef eerder al dat tijdens de bevalling mijn placenta is meegenomen naar het ziekenhuis en dat er bij mij kweekjes en bloed is afgenomen om een oorzaak van de vroeggeboorte te vinden. Er zijn geen bacteriën gevonden die iets verklaren. Wel heeft de patholoog aanwijzingen van gedeeltelijke loslating van mijn placenta ontdekt. Dat wil dus zeggen dat de placenta niet meer helemaal aan mijn baarmoeder vastzat. Dit zijn wondjes, die ook bloeden. En dat heeft waarschijnlijk mijn baarmoeder geprikkeld om de bevalling in gang te zetten.

Heel goed dat je lichaam dat doet, want als de placenta helemaal los was gelaten had Lauren geen zuurstof meer gekregen in de buik en was de situatie vele malen erger geweest met hele grote kans op overlijden. We zijn dan ook heel dankbaar dat dat niet het geval is geweest, maar dat ze gezond geboren is. Alleen wat te vroeg.

Het gekke is wel dat loslating normaal gebeurt na bijvoorbeeld een (fiets)ongeluk of een trap in je buik. Loslating van de placenta zorgt voor bloedverlies en pijn. Dat heb ik allemaal niet gehad. Het blijft dus een raadsel waarom mijn placenta losliet. Wel zou ik bij een eventuele volgende zwangerschap onder strengere controle van het ziekenhuis komen omdat er kans is dat dit weer gebeurt.

Psychische hulp

We zijn nog niet van het ziekenhuis af. Naast dat Lauren er nog regelmatig op controle moet bij de kinderarts, kom ik er zelf ook nog. Niet omdat ik lichamelijk klachten heb, maar omdat ik er begin mei achter kwam dat hulp nodig heb bij de verwerking van alles.

Voor mij een logische stap. Ik las ooit een quote, ik weet niet meer waar maar die ging ongeveer zo: if your body hurts you go to the doctor, if your brain hurts you go too. Doeltreffend toch?!

Op de neonatologie had ik al eens gesproken met de medisch maatschappelijk werker en ik had zijn kaartje nog. Ik belde hem op, we maakten een afspraak en twee weken later heb ik zo’n beetje anderhalf uur bij hem zitten huilen terwijl ik mijn verhaal deed. Het is niet zo dat de bevalling traumatisch is geweest, maar wel alles eromheen. Met stip bovenaan het incident thuis.

Ik kreeg huiswerk van hem mee en we maakten een vervolgafspraak. En heeft hij zijn collega, een orthopedagoge, ingeschakeld die mij ook gaat helpen. Ik zit er nu middenin en hoewel het energie kost om er actief mee bezig te zijn, merk ik wel dat het steeds meer een plekje krijgt.

Zo, dit is een iets langer stuk geworden dan ik had gedacht. Het is fijn om alles op te kunnen schrijven, het zorgt ervoor dat ik mijn gedachtes kan ordenen en een plekje kan geven. Ook is het waardevol voor later om deze verhalen te hebben. En misschien wil Lauren het zelf wel lezen als ze er vragen over heeft. Who knows..
Bedankt voor alle lieve berichtjes die ik ontvangen heb nadat ik deze verhalen online heb gezet. Dat doet me echt goed. Dank je wel ?.
Liefs Aaf