Op 21 februari is onze dochter na een zwangerschap van 31 weken plotseling geboren. Voor mijn eigen verwerking heb ik besloten om mijn bevallingsverhaal wel online te zetten. In deel 1 lees je dat ik wel wat pijntjes had maar niets ernstigs, dat ’s avonds mijn vliezen braken en dat het allemaal erg snel ging. Vandaag in deel 2 lees je hoe ’t verder ging.

Eventjes vooraf, het is best een pittig verhaal. Mocht je zwanger zijn (of willen worden) kan ik me voorstellen dat dit niet echt een verhaal is dat je wil lezen. Dat het je bijvoorbeeld angstig maakt voor je eigen bevalling. En toch is het ook een mooi verhaal, want uiteindelijk is alles goed gekomen (mede dankzij de goede Nederlandse gezondheidszorg) met Lauren en met mij.

– Klik hier voor deel 1 –

“Ik moet persen, ze komt echt nu!” zeg ik. Dit is de real deal. Mijn weeën zijn heftig en ik heb enorme persdrang. Gelukkig mag ik van de vk dan ook al zachtjes meedrukken. Ik grijp Oscars handen naast mijn hoofd en pers mee. De wee houdt aan en met nog een hap lucht pers ik nog een keer. “Goed zo”, zegt de vk. Oké, dit kan ik wel denk ik. De wee ebt weg en ik kan even op adem komen. Oscar wordt ondertussen op pad gestuurd om een emmer en handdoeken te halen. Dat lukt precies tussen twee weeën door.

“Nu moet je door de pijn heen persen.”

“Daar komt er weer één”, zeg ik. En we gaan allemaal weer in positie voor de volgende perswee. Al gauw voel ik dat er echt wel wat gebeurt daar beneden en dat het meer en meer pijn doet. Ik roep dat ik niet meer kan, dat het moet stoppen en allerlei oerkreten galmen door de slaapkamer. “Oke Aaf”, zegt de vk, “nu moet je door de pijn heen duwen”.

Op een of andere manier is dit iets waardoor ik weer een beetje terug op aarde kom. Ik heb mezelf altijd verteld dat, hoewel het natuurlijk enorm pijn doet, jijzelf heel erg de touwtjes in handen hebt tijdens je bevalling. Ik weet dat het nu serieus pijn gaat doen, maar dat het daarna ook snel klaar is. Dus met de volgende perswee pers ik mee en ooh dat doet pijn.

“Oke, heel goed. En nu zuchten Aaf. Niet persen.”. Wonder boven wonder heb ik enorme controle over mijn lichaam en lukt het me om niet te persen. Achteraf vertelde de vk dat ze zag dat ik controle had en heeft daarom besloten me niet in de knippen. Normaal moet dit wel gebeuren bij een premature bevalling om de druk om het hoofdje te verminderen en om ervoor te zorgen dat het hoofdje er niet uitfloept, wat voor hersenschade kan zorgen. Ik ben haar enorm dankbaar dat ze me niet heeft ingeknipt!

Na een paar diepe zuchten mag ik weer meepersen en al gauw is het hoofdje geboren en flubbert het lichaampje er achteraan. Om 00:31, na zo’n 20 minuten persen, is Lauren geboren. De vk legt haar bij me op de buik, oh wat is ze klein. Maar ze huilt, is alert en reageert goed op alle prikkels. Ze kreeg een apgar-score 10! Toppertje.

“Hoe heet dit meisje?”, vraagt de vk. Ik kijk Oscar aan. “Ze heet Lauren, toch schat? Lauren Maartje de Boer”. “Ja, zo heet ze”, antwoordt Oscar.

Op dat moment gaat de deurbel en komen de ambulancebroeders binnen. Omdat Lauren het relatief goed doet is er gelukkig geen paniek. Oscar knipt de navelstreng door en een broeder maakt een paar foto’s van ons drieën. Ik ben heel dankbaar dat we die foto’s hebben, dat de vk hieraan dacht op dat moment.

“Geef je me straks wel de juiste baby weer terug?”

Niet veel later wordt Lauren overgenomen door de ambulancebroeders om meegenomen te worden naar het WKZ (Wilhelmina Kinder Ziekenhuis). “Geef je me straks wel de juiste baby terug?”, vraag ik nog aan de ambulancebroeder. Ondertussen wordt mijn placenta geboren en de vk stopt die in een vuilniszak. Deze nemen ze ook mee voor onderzoek. Daarover later meer. Lauren wordt in een speciale couveuse op de brancard gelegd, daarin wordt extra zuurstof gepompt. Oscar gaat met Lauren mee in de ambulance en met loeiende sirenes rijden ze de wijk uit.

De tweede ambulance arriveert op dat moment ook en met een beetje hulp loop ik zelf de trap af en klim op de brancard. De lieve vk heeft thuis alles opgeruimd (zodat de schoonmaakster de volgende dag kan komen!) en is even later ook naar het ziekenhuis gereden.

In het ziekenhuis brengen ze me naar een kamer op de verlosafdeling. Oscar komt direct binnen en vertelt dat ze in de kamer ernaast met Lauren bezig zijn. Het is er heel warm en Lauren is in een plastic zak gestopt om haar warm te houden. Ze sluiten haar aan op van alles en nog wat. Maar het belangrijkste: het gaat goed met haar!

Ondertussen word ook ik onderzocht. Ik ben niet ingescheurd of ingeknipt en heb dus geen hechtingen nodig. Oh wat fijn. Er wordt een kweekje bij mij afgenomen, ze checken mijn bloeddruk en pols en ze nemen een paar buisjes bloed af om me te onderzoeken op bacteriën. Ik krijg twee boterhammen en een kopje thee, heerlijk! Ook mag nu douchen, maar daar heb ik geen zin in. Daarom was ik me met een washand en ook plas ik al. Kortom, het gaat eigenlijk wel prima met me.

Nu is het wachten tot ze klaar zijn met Lauren. Ondertussen praten de vk en ik bij over wat er allemaal gebeurd is. Zij noteert wat tijden voor haar verslag en de overdacht aan het ziekenhuis. En na aan half uurtje gaat ze weer verder. Uiteindelijk is het kwart voor 3 en brengen ze me naar Lauren op de NICU. Het duurde zo lang omdat het de artsen niet lukte om het infuus in haar armpje te prikken. Uiteindelijk is dat door anderen op de NICU gedaan.

Onderweg vertelt de verpleegkundige wat we kunnen verwachten: veel draadjes en snoertjes. Het piept er flink want er liggen 8 kinderen op de NICU 3. Bij binnenkomst moeten we ringen en horloges af doen en onze handen desinfecteren. Mijn bed wordt naast Laurens couveuse gezet en voor het eerst zie ik haar. Ooh wat een klein meisje en wat veel snoertjes!

“Dit is mijn dochter!”

Ik doe het deurtje open om haar aan te raken. Dit is mijn dochter! Jeetje wat is er allemaal toch gebeurd!? De verpleegkundige van de NICU legt kort uit wat we allemaal zien en vertelt dat we morgenvroeg de uitgebreide versie krijgen. Ze vraagt of ik wil buidelen. Graag! Dus ik trek mijn shirt over mijn hoofd en de verpleegkundige legt Lauren op mijn borst. En zo knuffelen we een uurtje. Oh wat is het fijn om bij jou te zijn lieve Lauren.

Daarna brengt de verpleegkundige me terug naar mijn kamer en gaat Oscar naar huis. Ik kolf voor het eerst en probeer een beetje te slapen, wat niet lukt. Oscar en ik spreken af om de volgende dag eerst bij Lauren langs te gaan en daarna onze ouders, broers en verdere familie in te lichten. Hoe dat ging vertel ik je in deel 3.
Liefs Aaf

Ook deel 3 is inmiddels online. Lees ‘m hier.