Op 21 februari is onze dochter na een zwangerschap van 31 weken plotseling geboren. Ze heeft daarna 6 weken in het ziekenhuis gelegen, maar is nu gelukkig thuis! Ik heb eventjes getwijfeld of ik ook mijn bevallingsverhaal wilde delen hier. Maar ik merk dat het verhaal vertellen en ook opschrijven me helpt in de verwerking. Want oh, dit is een verhaal…

Eventjes vooraf, het is best een pittig verhaal. Mocht je zwanger zijn (of willen worden) kan ik me voorstellen dat dit niet echt een verhaal is dat je wil lezen. Dat het je bijvoorbeeld angstig maakt voor je eigen bevalling. En toch is het ook een mooi verhaal, want uiteindelijk is alles goed gekomen (mede dankzij de goede Nederlandse gezondheidszorg) met Lauren en met mij.

Mijn verhaal begint woensdagmiddag 20 februari. Ik ben aan het werk en ik merk dat ik een beetje last krijg van mijn onderbuik. De avond ervoor heb ik lekker gezwommen tijdens het wekelijkse zwangerschapsklasje. Ik zal wel iets te druk zijn geweest. Vanmorgen ben ik namelijk ook op de fiets naar kantoor gegaan. Ik heb een nieuwe e-bike (superchill!) en nu het nog kan wil ik nog lekker blijven bewegen. Ik sta een keertje extra op van mijn bureau en wandel een beetje rond. De pijntjes trekken weg en ik werk gewoon lekker door.

Het is 17:00 uur en de werkdag zit erop. Wat heb ik veel van mijn to-do-lijstje kunnen afstrepen, heerlijk! Ik zeg “tot morgen” tegen mijn collega’s en fiets naar huis. Af en toe komt het pijntje een beetje terug, en moet ik even pauzeren met trappen. Na 5 tellen kan ik gewoon weer doortrappen en ik geniet van de frisse lucht. Ik kom thuis en gooi wat te eten in de airfryer. Oscar is naar college dus ik eet alleen.

Poe, waarom gaan die pijntjes nou niet weg? Zijn het indalingsweeën of oefenweeën? Ik time ze met een app op mijn telefoon, maar een regelmaat kan ik er niet in vinden. Oké, dan zijn het nog geen echte weeën.

Van de week heb ik een box en wipstoel gekocht op Marktplaats en ik heb afgesproken deze vanavond op te halen. De verkopers willen me wel helpen met inladen aangezien tillen nu niet zo’n goed idee meer is met een dikke buik. Ik rij naar Oog en Al in Utrecht en neem de spulletjes mee naar huis. Fijn, die hebben we nu ook thuis.

Ook in de auto merk ik dat de pijntjes niet wegtrekken. He bah, wat is dit nu toch? Thuis kruip ik op de bank met een dekentje en een kopje thee. Ik blijf de pijntjes timen maar er is geen touw aan vast te knopen. Om kwart voor 10 ben ik er klaar mee, ruim beneden even op en stap onder de douche.

Oefenweeën verdwijnen onder de douche door de warmte, lees ik online. Oké, even kijken of dat misschien helpt. Ik ga zelfs zitten op de vloer om helemaal te ontspannen. Ietsjes later hoor ik Oscar thuiskomen van college. Hij komt de badkamer in, “Niet schrikken, ik zit op de vloer”, zeg ik en vertel over mijn buikpijn. “Kan ik iets doen?”, vraagt hij. “Nee denk het niet. Ik poets zo mijn tanden en duik m’n bed in. Hopen dat het morgen over is.”, antwoord ik hem.

Shit shit, mijn vliezen zijn gebroken.

Ik trek m’n pyjama aan en stap ik bed. “Als mijn vliezen nu breken wordt het hele bed nat. Moeten we er nog even een zeiltje onder leggen?”, grap ik naar Oscar. Hij geeft me een kus en ik val in een lichte slaap. Ik merk dat Oscar af en toe komt checken. Hij zit beneden op de bank nog even voetbal te kijken voordat hij ook naar bed komt. En dan om 23:30 schrik ik wakker van een steek in mijn onderbuik en ik voel een plop. Het wordt nat en warm tussen mijn benen. Shit shit, mijn vliezen zijn gebroken.

Ik rol uit bed (want ja, anders wordt die nat) en zit om mijn hurken naast het bed. Er vormt zich een plasje water op de vloer. “Oscar!”, roep ik naar beneden. Ik hoor hem glazen in de vaatwasser zetten, maar hij komt niet. “Oscar!”, roep ik nog een keer wat harder. Ik hoor hem de trap op komen. “Mijn vliezen zijn gebroken”, zeg ik in lichte paniek tegen hem, “je moet nu de verloskundige bellen.”

“Oooh, dit zijn weeën!” denk ik.

Hij googelt het spoednummer en we krijgen een bandje: Woon je hier en hier kies dan 1. Woon je hier en hier en hier en Nieuwegein kies dan 2. Poh dat bandje duurt lang! “Twee, je moet twee kiezen!”, zeg ik alsof hij dat zelf niet gehoord heeft. De verloskundige neemt gelukkig snel op en Oscar vertelt wat er gebeurd is. Maar al gauw neem ik het woord over. “Mijn naam is Aafke Woudstra, ik ben 30+6 weken zwanger en mijn vliezen zijn net gebroken. Aaah!”, er gaat een steek door mijn onderbuik. “Och meid, heb je weeën?”, zegt de vk. Ooh, denk ik, dit zijn weeën!

“Ik kom er nu aan.” zegt de vk, “het beste is als jij op bed gaat liggen.”. “Ik moet naar de wc, mag ik ook op de wc gaan zitten?”, vraag ik. Gelukkig mag dat. Het is zo’n gek gevoel. Er loopt water uit je, het voelt alsof je in je broek plast, maar je kan het niet stoppen. Ondertussen krijg ik ook het gevoel dat ik moet poepen (sorry not sorry) dus ik ga gauw op de wc zetten. Oscar is, zoals de vk adviseerde, alvast een tas met spulletjes aan het inpakken. De vluchtkoffer stond uiteraard nog niet klaar.

Op de wc probeer ik de weeën op te vangen. Ik klem mezelf tussen het muurtje en de deurpost in terwijl ik ondertussen tegen Oscar zeg welke pyjamabroek hij moet pakken voor me. Niet veel later gaat de deurbel en Oscar rent naar beneden. Ik hoor de vk vragen “Is ze boven?”. Ze komt bij me en ik zie dat ze direct de situatie inschat. “Je hebt heftige weeën, Aaf.”, zegt ze. Normaal heb ik er een hekel aan als een onbekende mijn naam afkort, maar dit voelt direct vertrouwd. Dit is de vrouw die mijn kind gaat halen dus zij mag me Aaf noemen!

Ze laat me puffen tijdens de weeën en vraagt ondertussen even wat extra info over mij en de zwangerschap. Ik vertel dat ik 30+6 ben, een gewone zwangerschap heb gehad en geen medische dingen die van belang zijn. “Vanmiddag had ik een beetje last, maar niets ergs. En nu net brak mijn water! Oh ik ben blij dat je er bent. Ooooh”, zeg ik tegen haar terwijl de volgende wee zich aandient.

De vk puft weer met me mee. “Je hebt vast nog geen kraampakket in huis?”, vraagt ze. Supertrots antwoord ik dat ik deze al wel heb en stuur Oscar op pad om de doos te pakken. De vk legt een zeiltje op bed en mijn hoofdkussen aan het voeteneinde. Zo zorgt ze ervoor dat zij aan mijn rechterzijde staat. Samen lopen we naar ons bed en ik ga liggen. Ondertussen belt de vk 112 om een ambulance voor me te vragen. Het idee is namelijk om naar het ziekenhuis te gaan om daar te bevallen.

Ze komt eraan, ze moet nu komen.

“Ik ga even voelen, Aaf.”, zegt ze terwijl ze me toucheert. “Je hebt al 10 cm ontsluiting!”. He wat!? Ik heb al volledige ontsluiting? Hoe kan dat dat nou, dat duurt toch uren? Ze heeft door dat dit onwijs snel gaat en dat de baby niet op zich laat wachten. Het ziekenhuis gaan we niet halen, dat is duidelijk. Dat voel ik ook, aan mijn hele lichaam. No way dat ik in die ambulance stap voordat de baby er is. “Ik blijf hier”, zeg ik, “ik wil niet in de ambulance. Ze komt eraan, ze moet nu komen. Aaah!”. De volgende wee dient zich aan en deze voelt anders. Hij drukt, ik wil niet puffen, ik wil meedrukken. “Ik moet persen, ze komt echt nu!” zeg ik.

Jeetje, hoewel ik dit verhaal al een aantal keren heb verteld, merk ik dat het nog steeds erg hoog zit. Ik had zó niet verwacht om te gaan bevallen. Het grapje van een zeiltje in het bed was écht een grapje. Ik was nog maar 30+6 weken zwanger. De pijntjes van die dag heb ik nooit gelinkt aan weeën omdat het nog veel te vroeg was om te bevallen. Het waren mijn banden of mijn bekken die een beetje zeurden. Indalingweeën of oefenweeën. Geen echte weeën. Dat kón nog helemaal niet. Ook deed het geen pijn. Het was wel vervelend, maar écht pijn, zoals een wee pijn zou moeten doen, was het niet. Maar het waren dus wel weeën. De bevalling was gaande en de baby zou snel geboren worden. Daar twijfelde niemand meer aan.

Mijn bevallingsverhaal ga ik even opknippen in stukjes. Ik heb veel te vertellen en ook voor mezelf is het beter als ik ‘m in delen schrijf merk ik. Even pauze. Deel 2 komt gauw online.
Liefs Aaf

Deel 2 is inmiddels online. Lees ‘m hier.