Ja, je leest het goed. Lauren is thuis! Na meer dan 6 weken in het ziekenhuis, hebben we haar van de week mee naar huis genomen. De eerste drie weken in het ziekenhuis waren enorm heftig, maar ook de laatste drie waren pittig. Maar nu zijn we thuis ?.

Nadat Lauren verhuisd was van de couveuse naar de wieg, voelde haar thuiskomst aan de ene kant best dichtbij, maar aan de andere kant wisten we dat het nog wel even kon duren. We hielden er rekening mee dat ze zo rond de uitgerekende datum (25 april) thuis zou komen. Ook wij zagen wel dat Lauren het écht heel goed deed en dat ze wel wat eerder thuis zou komen. Maar wanneer precies, geen idee.

Geen coffeïne meer
Nadat Lauren in de wieg lag, was het van belang dat ze zichzelf goed warm kon houden. De eerste nachten kreeg ze daarom twee kruiken en soms nog een extra dekentje. Gelukkig reguleerde ze haar temperatuur steeds beter en sliep ze af en toe zelfs zonder kruik. De volgende grote stap was het stoppen van de coffeïne. Dit medicijn zorgde ervoor dat ze niet té diep slaapt, om dipjes te voorkomen. Nadat ze 72 uur dipvrij was, is besloten met het medicijn te stoppen. Zelf vond ik dat erg spannend, want dit kwam tegelijk met het drinken uit de fles.

Leren om uit de fles te drinken
Vanaf 35 weken is de zuig-slik-adem-coördinatie steeds meer aanwezig, want betekent dat er begonnen kan worden met de fles. Zo’n beetje vier van de acht voedingen gingen we per fles aanbieden. Alles wat ze dronk was oké, want wat overbleef gaven we haar via de maagsonde. Je zag vaak dat ze na een halve fles (dus 20cc) helemaal uitgeput in slaap viel. Daarom vond ik het ook zo spannend om met de coffeïne te stoppen. Zou ze nu dan niet weer dipjes gaan krijgen?

Van de monitor af
Gelukkig niet. Onze kanjer bleef dipvrij en dat betekende ook dat de monitor eraf mocht. Wat een mega-mijlpaal. Omdat dit een erg grote stap is voor couveuseouders, zijn we dit gaan afbouwen. Eerst de monitor op stand-by, zodat wij leerden naar Lauren te kijken in plaats van de getalletjes op het beeldscherm. Daarna ontkoppelden we af en toe de monitor als ze bij ons de fles dronk of lag te slapen. En uiteindelijk, na haar badje op zaterdag, hebben we de plakkers er helemaal afgehaald.

De laatste stap: goed genoeg drinken
Het allerlaatste snoertje was de sonde. De eerste weken ging alle voeding door de sonde. Op dag 1 begonnen we met 1cc, wat we opbouwden naar 45cc. Vanaf week 35 zijn we dus gestart met flesvoeding en dat deed Lauren eigenlijk al best goed. Totdat ze twee dagen helemaal niet meer wilde drinken. Gelukkig tilden de verpleegkundigen er niet zo zwaar aan en vertelden dat ze waarschijnlijk twee groeidagen heeft. Dan heeft ze alle energie nodig om te groeien, zichzelf warm te houden en verder te ontwikkelen. Er is dan gewoonweg geen energie meer over om te drinken. Die twee dagen heeft ze dan ook al haar melk via de sonde gekregen.

Na die twee dagen merkten we dat ze veel sterker was geworden. Steeds meer flessen gingen leeg en ze reguleerde haar drinktempo goed. Wauw Lauren, dat doe je goed meisje.

Op dinsdag 2 april mocht daarom de sonde eruit. Voor ons een beetje onverwachts, maar na de uitleg van de verpleging was het helemaal oké. We bieden haar 7x 60cc aan, waarvan ze er over de gehele dag minimaal 320cc moet opdrinken. In totaal mag ze 100cc laten staan. Het is dus oké als ze af en toe de fles niet leegdrinkt.

Inroomen
Vlak voor Laurens ontslag mochten we een nachtje inroomen in de speciale familiekamer. Het principe is dat je als ouders dan 24 uur voor je kindje zorgt, maar als het nodig is is de verpleging dichtbij. Dat was heel fijn, omdat wij zo een klein beetje konden kennismaken met alle geluidjes die Lauren maakt. En dat zijn er veel! Ze kreunt bijvoorbeeld veel, wat normaal is voor een prematuur. En ze huilt niet als ze trek heeft, maar dan begint ze op haar handjes te sabbelen.

Zo’n nachtje slapen met z’n drieën vond ik erg fijn, om strakjes een klein beetje zelfverzekerder naar huis te gaan. Zelf de voedingstijden in de gaten houden, maar ook goed kijken naar wat Lauren wil. Het was eigenlijk een saaie dag, zo alleen op een ziekenhuiskamer. Maar wel een fijne saaie dag.

Vaccinaties
De allerlaatste drempel moest toen nog komen: de vaccinaties. Eigenlijk zou ze die krijgen rond de leeftijd van 2 maanden. Het is de regel dat een prematuur kindje dan weer even teruggaat aan de monitor voor 24 uur. In ons geval zou dat betekenen dat we weer terug zouden moeten naar het ziekenhuis. Daarom is besloten om Lauren wat eerder haar vaccinaties te geven, zodat ze hierna naar huis zou kunnen om niet meer terug te komen.

Dus donderdagmiddag kreeg ze weer plakkers op haar borst en het saturatiebandje om haar voetje. Twee verpleegkundigen prikten haar tegelijkertijd in haar bovenbenen (zo schrikt Lauren maar 1 keer) en troosten haar met een speen met wat suikerwater. Daarna volgde de fles en die dronk zo heerlijk op. Gedurende deze 24 uur kreeg Lauren wel verhoging en stijve bovenbeentjes, maar gelukkig geen dipjes.

Naar huis
Vrijdagochtend verschoonden we voorzichtig haar luier en moest ze heel hard huilen omdat haar bovenbenen zo stijf aanvoelden. Gelukkig was de verhoging gezakt en tegen half 2 mocht ze van de monitor. We wogen haar nog even en trokken haar schone kleren aan. Muts op en op naar huis. Dolgelukkig legden we haar in de autostoel en liepen we met een gevulde kinderwagen naar de auto.

Na 6 weken en 2 dagen in het ziekenhuis, is Lauren nu eindelijk thuis. Hoewel het enorm spannend is (dat is het toch voor iedere kersverse ouder?!), hebben we al heel veel geleerd in het ziekenhuis. Hoe we haar verschonen, haar troosten, haar de medicijnen moeten geven, waar we op moeten letten, etc. Dat is maar goed ook, want we (ik) hebben geen recht op uitgestelde kraamzorg. Daar moet je blijkbaar aanvullend voor verzekerd zijn..

Voor haar is het best wel even wennen, zo’n andere omgeving. Het is niet alleen kouder, maar er zijn andere geluidjes en geurtjes, ze ligt in een ander bedje. Ook voor ons is het wennen, maar het gaat erg goed. Overdag slaapt ze erg goed, ’s nachts soms wat minder. Ze heeft een beetje last van buikkrampjes, maar dat hoort er een beetje bij.

Het is fijn dat we niet meer elke dag naar het ziekenhuis hoeven. En dat we haar kunnen knuffelen en kussen wanneer we dat willen. Hoewel het natuurlijk al bijna 7 weken geleden is dat ik van Lauren ben bevallen en al wel redelijk hersteld ben gelukkig, voelt het wel als onze kraamweek. Maar dan zonder kraamhulp. Aan het einde van de kraamweek hopen we het eerste rondje buiten te maken met onze roze wolk van een dochter in de wandelwagen. Laat de lente maar komen!
Liefs Aaf