Op 5 april is Lauren, na dik 6 weken ziekenhuis, thuisgekomen. Oh wat heerlijk om haar thuis te hebben. Om niet meer twee keer per dag naar het ziekenhuis te reizen en met haar te knuffelen wanneer we willen. Onze kraamtijd was begonnen. Oh zo fijn, maar pittig tegelijk. Lees je mee met de eerste weken thuis?

Hier lees je over haar eerste weken in het ziekenhuis.
Hier lees je over haar laatste weken in het ziekenhuis.

Thuiskomst
Met een gevulde kinderwagen liepen we van de neonatologie naar de parkeergarage. We klikten de autostoel in de base, ik ging naast haar zitten op de achterbank en Oscar reed ons naar huis. Heel voorzichtig nam hij alle hobbels en drempels. En na een kort ritje draaiden we de straat in. En toen zag ik het. Ons hele huis was versierd.

Dat had ik zo niet verwacht! Ik moest er heel hard van huilen, van blijdschap, opluchting en van de schrik. Onze ouders zijn als verrassing naar ons huis gekomen en hebben slingers, ballonnen, posters en een ooievaar opgehangen. Kijk nou hoe leuk! Dit had ik zo niet verwacht. Ik was wel met ze aan ’t appen wanneer ze dat weekend langs zouden komen, maar echt concreet kreeg ik geen antwoord van ze (hoe irritant, haha). Dus eigenlijk had ik dit kunnen verwachten, maar ik zat met m’n hoofd bij Lauren. Dat ik er geen moment aan heb gedacht dat ze dit zouden doen.

En zo kwamen onze buren in de straat er ook achter dat er een buurmeisje was geboren. Onze directe buren hebben we wel gesproken, maar de rest niet. Sommigen was het wel op gevallen dat we twee keer per dag weg gingen en dat er ‘iets’ was. Maar wat wisten ze niet. Ze hebben me ook niet met een dikke buik zien rondlopen, want ik was nog maar 7 maanden zwanger, had een bescheiden buikje en die had ik verstopt onder m’n winterjas.

De eerste week thuis
Het is zo fijn om haar 24 uur om je heen te hebben. Om gewoon even in haar wieg te kijken als je daar zin in hebt, met haar op de bank te knuffelen en haar ’s ochtends een in bed te nemen als we alle drie wakker worden. Dat hebben we dan ook veel gedaan.

De eerste week was het voor ons alle drie wel eventjes wennen natuurlijk. In het ziekenhuis was het zo’n 22 graden, en bij ons thuis is het ietsjes kouder. Dus we zijn veel in de weer geweest met kruiken, om haar bedje en kleren op te warmen. We temperatuurden haar zo’n twee keer per dag, maar ze hield zich goed op temperatuur.

Ook dronk ze haar flessen goed en steeds vaker ging de fles helemaal leeg. Wel kreeg ze wat last van haar buikje (darmkrampjes). Dat is zo sneu. We wrijven over haar buik en leggen er een warmtekompres op. Alle kleine beetjes helpen.

Naar buiten
Na 1,5 week thuis, zijn we voor het eerst met z’n drieën naar buiten gegaan. Het was lekker warm, het zonnetje scheen, dus na het eten zijn we even een blokje om geweest. Lauren pakten we driedubbel goed in. Het was heel fijn om weer even naar buiten te gaan. En Lauren vond dat ook, ze heeft de hele weg geslapen.

BRUE
Er is ook nog iets gebeurd waar we ontzettend van zijn geschrokken. Iets waarvan ik hoop dat we het nooit meer meemaken.

Lauren heeft een BRUE gehad, een brief resolved unexplained event. Thuis stokte haar adem en liep ze blauw aan. We hebben 112 gebeld en haar geprikkeld zoveel we konden met hulp van de meldkamer. Toen de eerste agenten binnenstormden, rochelde Lauren gelukkig weer een beetje. Daarop is de helikopter afgezegd (die al was opgestegen) en niet veel later stonden er twee ambulances in de straat. Ze is nagekeken door de arts en wij hebben hem verteld wat er gebeurde. Lauren was inmiddels aan het huilen en spuugde een prop slijm uit.

Ze hebben haar meegenomen naar het St. Antonius en op de kinderafdeling is Lauren helemaal nagekeken. Ook moest ze weer 24 uur aan de monitor. Hoogstwaarschijnlijk had Lauren een virus te pakken, die haar verkouden maakte. Het snot en slijm in haar luchtwegen kreeg ze niet goed weggeslikt en dat blokkeerde haar luchtpijp.

Inmiddels gaat het weer goed met haar. Ze is nog wel wat snotterig maar daar hebben we medicijnen voor gekregen. Behalve dat ze wat moe was heeft ze niets overgehouden aan dit incident. Gelukkig. Er bestaat natuurlijk een kans dat dit weer gebeurt, net zoals bij alle andere baby’s. Het gebeurt soms zelfs in de wieg vertelde de arts en gelukkig lossen bijna alle kindjes dit zelf wel op.

We zijn blij dat het niet haar lichaampje was dat ervoor zorgde dat ze stopte met ademen, maar een relatief vrij onschuldige slijmprop. Elke keer als ze hoest of snottert checken wij een keertje extra of het goed met haar gaat. We merken dat dat vertrouwen weer eventjes moet groeien. Maar tot nu lost ze het allemaal zelf op gelukkig.

Ritme
We komen steeds meer in ons ritme en we leren haar steeds beter kennen. Zo vindt ze het fijn om over de schouder te hangen, ‘gewoon’ op de arm is niet haar favoriet, maar liggend op je opgetrokken knieën wel. Ze vindt het leuk om oogcontact te maken, maar dat is ook wel vermoeiend. Hobbelen in de wandelwagen vindt ze heerlijk en daar slaapt ze ook goed door. Zodra je haar op je schoot legt met een spuugdoek, weet ze dat het tijd is voor de fles en doet ze haar mond alvast open. Oh en net als haar moeder houdt ze van badderen. Uit het bad gaan is dan weer niet zo leuk.

Uitgerekende datum
Vorige week was mijn uitgerekende datum, wat betekent dat Lauren gecorrigeerd 0 jaar is. Vanaf die datum gaan we tellen als het gaat om haar ontwikkeling. De verwachting is dat ze zich veelal gaat ontwikkelen als een op tijd geboren baby. Maar dat gaan ze in het ziekenhuis goed in de gaten houden.

Het is wel gek om je te realiseren dat ze nu net zo oud is als een pasgeboren baby, maar al wel 10 weken in ons leven is! Ze is nog zo klein, maar ook al groot tegelijk. Ze weegt inmiddels het dubbele van haar geboortegewicht. We zijn zo zo trots op haar! Ze is zo lief en sterk en mooi. We zitten lekker op onze roze wolk en blijven daar zeker ook nog een tijdje op zitten. Dus, op voorhand, sorry voor alle babyspam ?.
Liefs Aaf