Lauren – de eerste drie weken
Geschreven op 15 maart 2019
Ons lieve meisje is alweer 3 weken oud. Ze is veel te vroeg geboren, maar voor haar leeftijd doet ze het zo goed! De afgelopen drie weken is er heel veel gebeurd. Ze is onwijs gegroeid en krijgt steeds minder medische ondersteuning. Zo komt ze elke dag een stapje dichter bij thuis.
In de nacht van 20 op 21 februari ben ik bevallen. Het ging zo snel, dat Lauren thuis is geboren. Daarna is ze direct naar het WKZ gebracht, waar ik ook nog 2 dagen opgenomen ben geweest. Behalve de vroege bevalling, was er met mij gelukkig niets aan de hand en mocht ik al gauw weer naar huis. Lauren bleef uiteraard wel in het WKZ. Omdat wij te dichtbij wonen, mochten we geen gebruik maken van het Ronald McDonald Huis. Geen probleem, want ik wilde toch liever thuis slapen.
Toeters en bellen
Lauren is de nacht van haar geboorte direct aangesloten op allerlei apparaten. Ze kreeg een sonde door haar mond. Ze kreeg een kapje op haar neus, de cpap, die druk zette op haar longetjes om haar te helpen met ademen. Omdat haar longen nog niet rijp zijn, heeft ze hier hulp bij nodig. Ademen doet ze al wel zelf. Ze kreeg plakkers op haar borst, onder haar voetje en in haar lies om haar hartslag, ademhaling, saturatie en temperatuur in de gaten te houden. Verder had ze een plakker op haar hoofd (onder haar mutsje) om haar hersenactiviteit te meten. En tot slot kreeg ze een infuus. De arts probeerde deze eerst te plaatsen in haar handje, wat niet lukte. Ook het andere handje ging niet goed. Uiteindelijk is deze op de NICU erin gezet in haar armpje. Daarbij kreeg ze ook een spalk, om het infuus goed te beschermen.
Naast al deze continue metingen en apparatuur, werd er om de 2 dagen een hoofdecho gemaakt en werd ze elke dag geprikt in haar hiel om haar suiker en bilirubine te meten. Ook kreeg ze coffeïne, zodat ze niet té diep zou slapen en ademhaling-dipjes zou krijgen.
De eerste keer dat ik haar zag, zo rond 3 uur ’s nachts op de NICU, was dit dan ook enorm overweldigend. Zoveel toeters en bellen aan zo’n klein lichaampje. De lieve verpleegkundigen hebben uitgelegd wat het allemaal was en waar alle snoertjes voor dienden. En daarna hebben ze Lauren bij me op de borst gelegd. Hoewel ze thuis na de bevalling al even bij me had gelegen, voelde dit toch als de eerste keer.
Ze doet het erg goed
Het goede nieuws was dat Lauren het eigenlijk al supergoed deed voor haar leeftijd. Ze ademde zelfstandig en de cpap werd elke dag een stapje teruggeschroefd. Ook de voeding verdroeg ze goed en ze poepte binnen 48 uur! Dat je daar al zo trots op kan zijn als ouders. Ook had ze relatief weinig dipjes. En de dipjes die ze had, was ze zo weer uit – zelf of na een kleine prikkeling van de verpleegkundige.
Verhuizen
Op dag 6 ging het zo goed dat ze al overgeplaatst mocht worden naar het streekziekenhuis. In ons geval het St. Antonius in Nieuwegein. Hoewel ik het transport (gekke ziekenhuisterm) een beetje spannend vond, besloten we niet zelf mee te gaan in de ambulance. Zodra we hoorden dat ze vertrokken waren vanuit het WKZ zijn wij naar het St. Antonius gereden.
De afdeling in het St. Antonius is veel rustiger dan die van het WKZ. De kindjes hier zijn minder ziek en ook al iets ouder. Daardoor gaan hier minder alarmen van de monitors af en is het überhaupt rustiger. Lauren reageert hier ook goed op en wij vinden hier ook meer rust.
Minimensje
De afgelopen weken hebben we haar zien veranderden van een heel klein, iel, rood frummeltje naar een minimensje. Haar gezichtje krijgt steeds meer zijn eigen vorm, haar lijfje wordt dikker, haar oren krijgen kraakbeen en worden steviger en ze maakt steeds meer geluidjes. Ze is al zoveel meer baby, en dat is zo fijn. Als je haar pakt voel je dat ze sterker en minder fragiel is en ze trappelt erop los!
Allemaal eerste keren
We hebben veel eerste keren met haar meegemaakt. De eerste keer in bad, de eerste keer ruiken en proeven aan de tepel, de eerste keer een rompertje aan, de eerste keer aan de borst drinken, de eerste keer kleertjes aan. Allemaal mijlpalen. Ook medisch hadden we veel te vieren: het infuus eruit, de voeding opgehoogd naar 20cc (en inmiddels alweer 40cc), de couveuse-temperatuur zakte onder de 30 graden, de coffeïne wordt afgebouwd. En de mooiste mijlpaal tot nu toe: uit de couveuse en in een wiegje!
De tegenslagen die ze heeft zijn allemaal erg klein. Zo zag ze de eerste week wat geel en moest ze onder de lamp. Ze spuugt af en toe een beetje melk (wat normaal is voor een baby), ze heeft kleine dipjes in haar ademhaling (wat normaal is voor haar premature leeftijd), ze heeft een onschuldig rood plekje in de nek en een vochtophoping op haar hoofdje. Een soort blauwe plek, waarschijnlijk heeft ze die opgelopen tijdens de bevalling, maar inmiddels trekt die alweer weg.
Verwachting
De vraag die ons veel gesteld wordt: wanneer mag ze naar huis? Daar hebben we nog geen antwoord op, want we weten het niet. De komende tijd gaan we aan de slag met borst- en flesvoeding. Als dat goed gaat gaan we langzaam met de artsen nadenken over haar thuiskomst. Ze moet sowieso 48 uur dipvrij zijn en de wens is ook om zonder sonde naar huis te gaan. Geduld dus… Hoewel we haar heel graag thuis willen hebben, weten we ook dat het goed voor haar is om nog eventjes in het ziekenhuis te blijven. Ze komt er wel ?.
Al vaker heb ik iedereen bedankt voor de lieve kaartjes en berichtjes. Nog steeds leven heel veel mensen met ons mee en dat doet ons erg goed. Veel lieve familie en vrienden kunnen niet wachten tot ze haar mogen bewonderen. Het bezoek in het ziekenhuis proberen we zoveel mogelijk te doseren. Ook straks thuis zal het voor Lauren en voor ons wennen worden, maar uiteraard is kraamvisite dan welkom. We willen haar graag showen, want ze is écht de mooiste!
Liefs Aaf
De twee mooie voetjes-foto’s zijn gemaakt door een fotografe van Stichting Earlybirds. Wat waardevol dat deze stichting er is!
8 gedachten over “Lauren – de eerste drie weken”
He Aafke en Oscar.
Heel veel sterkte en geluk in deze lastige tijd.
Mijn vrouw en ik weten wat jullie mee moeten maken.
Gelukkig is de zorg voor de kleintjes super in Nederland. Jullie kleine meid komt hopelijk snel thuis.
Nogmaals heel veel sterkte de komende tijd namens ons.
Groetjes van Christian en rhojean en dex Groothuis.
Dank jullie wel!
Ja het is echt wonderlijk hoe goed ze premature baby’s kunnen helpen. En daarnaast zijn de verpleegkundigen zulke lieve dames. Ze verzorgen Lauren en de andere baby’s met zoveel liefde. We zijn ze enorm dankbaar ??