Geschreven op dinsdag 9 oktober (11.5 weken zwanger)
Er is de afgelopen tijd veel gebeurd. Vooral veel leuke dingen. We vertelden familie en vrienden het goede nieuws en we hadden de termijnecho met 11 weken. Ook heb ik inmiddels medicijnen tegen de misselijkheid. Ik begin even bij het weekend na de eerste echo in september waarin we onze ouders het blije nieuws gingen vertellen.

We hebben een klein cadeautje voor jullie

Toen we erachter kwamen dat we een kleintje verwachten, spraken Oscar en ik af dat we het pas met onze ouders zouden delen na de eerste echo. Dan weten we in ieder geval of het er één of twee zijn (Stel je voor.!), en of het goed gaat met de baby. Dus na de eerste echo maakte ik een cadeautasje voor onze ouders. Een lief beertje, twee voorleesboekjes voor opa en oma en een fotolijstje met daarin een foto van de echo en slofjes. Als dan de boodschap nog niet helder is .. ?

Zaterdag hadden we eerst een bbq met Oscars werk en daarna reden we door naar Enschede. Eerst naar mijn ouders. Ze wisten dat we op de koffie kwamen, maar papa was onwijs druk bezig in de keuken. Wat is hij toch aan het doen!? Ga nou even rustig zitten.. Met een smoesje “mijn telefoon ligt nog in de auto” liep ik naar de auto en haalde het tasje op. Papa ving er al een glimp van op, maar mama had helemaal niets door. “We hebben een klein cadeautje voor jullie”, en ik zette het tasje tussen hen in.

Pap keek me aan met grote ogen, terwijl mama begon met het uitpakken van het tasje. Het kwartje viel al snel. “Echt?”. “Ja!”. “Ooh, wat leuk. Gefeliciteerd!”. Inmiddels stond ik te shaken en moest ik een beetje huilen. Van de spanning, van opluchting, van vermoeidheid, van blijdschap. We vertelden dat het nog erg pril is (7 weken), maar dat we de eerste echo al hebben gehad en lieten die uiteraard zien. Ooh jongens, wat is het leuk om je ouders zulk mooi nieuws te komen brengen.

We praatten over de zwangerschappen van mijn moeder (die 3 keer niet misselijk is geweest en als gymjuf tot het eind heeft doorgewerkt), over hoe wij als baby waren en of er nog medische dingen waren die we moesten weten. En daarna was het tijd om naar Oscars ouders te gaan.

Ze stond te springen in de kamer

Mijn schoonouders hadden een gekke week achter de rug, omdat ze hun lieve hondje Sammy hebben laten inslapen. Ze was oud en ziek en het was beter om haar in te laten slapen. Iedereen heeft er vrede mee, maar toch zijn we allemaal verdrietig. Wij ook. We kletsen daarom ook eerst even over hoe het ging bij de dierenarts, dat Sam onwijs rustig was en ook heel vredig is ingeslapen. Dat het nu toch wel erg stil is in huis ?.

Ik wilde niet te lang wachten met vertellen, want bij mij liep de spanning steeds verder op. Ik ging even naar het toilet en nam op de terugweg het tasje mee uit de hal. Ik gaf het aan hen met dezelfde woorden “We hebben een klein cadeautje voor jullie”. Mijn schoonmoeder pakte het beertje er uit, “Aah wat lief”. Zij dacht dat dit een cadeautje was om het verdriet over Sam een beetje te verzachten. Daarna pakte ze het lijstje eruit en mijn schoonvader keek mee en zag het meteen! Mijn schoonmoeder zag het niet, wat het wel een beetje grappig maakte. “Huh wat is dit?”. “Kijk eens goed”, zei mijn schoonvader. En toen begon het gegil! Haha, ze was zo blij, ze stond te springen in de woonkamer. Ook kregen we hier weer knuffels en felicitaties, en mijn schoonmoeder bleef gillen en juichen. Ze wilde al heel lang oma worden, dus haar droom komt nu uit ?.

Lekker man!

De dag erop konden we het Oscars broertje en zijn vriendin vertellen. Ze kwamen op de koffie bij mijn schoonouders en toen gaven we ze een ingepakt fotolijstje (met dezelfde foto). Verward keken ze ons aan en begonnen met uitpakken. Ik blijf Lars’ reactie naar Oscar toe zo grappig vinden. “Echt!?”. “Ja!”. “Lekker man!”, en gaf Oscar een high five. Hahaha, zo grappig. Uiteraard kreeg ik ook felicitaties en knuffels. En wilden zij meer weten over hoe ver we waren, hoe ik me voelde, etc.

Mijn broers vertelden we twee weken later het leuke nieuws. Zij, en een van mijn schoonzusjes, waren bij mijn ouders. Mijn broer wordt binnenkort 30 en dan is hij op vakantie. Dus we gaven hem alvast een cadeautje (een ingepakt fotolijstje). Hij liet het direct zien aan m’n andere broer en ze reageerden heel verrast en blij voor ons. Hij appte meteen een foto naar zijn vriendin (die er niet bij kon zijn).

Het is zo leuk om aan je familie dit leuke nieuws te vertellen. Het is aan beide kanten het eerste kleinkind, wat we zo bijzonder vinden. Sindsdien leeft iedereen ontzettend lief mee en krijg ik regelmatig een appje met de vraag hoe het met me gaat.

Misselijk zijn is een goed teken

Hoe het met me gaat? Helaas gaat het de afgelopen weken met mij niet supergoed. Nadat ik de eerste keer heb gespuugd, is het elke ochtend raak. Poe, dat hakt erin. Je wordt er vanzelf ‘handiger’ in. Zo drink ik ’s ochtends direct twee grote slokken water, want ja, dat spuugt makkelijker. Ik heb alles al geprobeerd om het tegen te gaan; voordat je uit bed gaat crackers eten, cola drinken, gemberthee, vla. Helaas helpt het allemaal niet. Ik had al wel gauw door dat het spugen wel voor verlichting zorgde, dus gaf ik er maar aan toe. Daarna had ik wel moeite om weer bij te komen en ook mijn ontbijt binnen te houden. Af en toe kwam die er ook weer uit, soms zelf op het werk!

Ik moet de hele ochtend door blijven eten om niet misselijk te worden. Soms op het werk lukte dat niet en dan was het weer raak. Zo raar om dan door de gang naar de toiletten te rennen en maar te hopen dat niemand me hoorde. Een paar keer ben ik zelfs een meeting uitgesprint. Gelukkig gaat het vanaf het middaguur, na de lunch, beter. Ik neem vaak een zout soepje (bouillon) en twee boterhammen. Ook ’s middags blijf ik eten, om maar geen lege maag te krijgen. Dan gauw naar huis en met de laatste energie eten koken en iets eten. En dan op tijd naar bed. Zo zagen de dagen de afgelopen maand eruit.

Omdat het er behoorlijk inhakte, heb ik mijn leidinggevende en directe collega’s ingelicht over mijn zwangerschap. Gelukkig waren ze allemaal heel blij voor me en ook begripvol. Ik werk de komende tijd wat meer vanuit huis, wat flexibeler en als het kan ga ik lekker op tijd naar huis. Daar ben ik zo blij mee en geeft direct al wat meer lucht.

Ik hoor en lees dat het misselijk zijn en spugen niet leuk is, maar wel een goed teken. Je lichaam is hard aan het werk en het hCG-hormoon doet goed zijn werk. Uit onderzoek blijkt dat vrouwen die misselijk zijn minder kans hebben op een miskraam én als je spuugt heb je nog minder kans. Misselijk zijn is dus een goed tegen. (Niet meteen in de stress schieten als jij zwanger bent, maar helemaal niet misselijk bent! Ik zou zeggen: geniet ervan?.)

Termijnecho

Begin oktober, met 10.6 weken, mochten we weer naar de verloskundige. Ietwat gespannen, maar vooral met heel veel zin gingen we daar naartoe. Waar ze de vorige keer mijn baarmoeder en het vruchtje niet zo goed kon vinden, zagen we nu direct een baby’tje. Een mini-mensje, van kop tot teen, met handjes die al volop aan het zwaaien waren. We zagen en hoorden het hartje kloppen❤, we zagen de blaas, het maagje, lipjes en het neusje, en natuurlijk ook de navelstreng. Alles zag er goed uit en de baby werd opgemeten. De berekening van de vorige keer klopte, ik ben bijna 11 weken zwanger.

Ik vertelde de verloskundige ook over mijn misselijkheid en ze adviseerde me om de volgende ochtend direct even de assistente van mijn huisarts te bellen om te vragen naar emesafene; tabletten tegen misselijkheid. Dat deed ik en die kon ik direct dezelfde middag nog ophalen. Hoewel het geen wondermiddel is, haalt het vooral de scherpe randjes eraf en is de misselijkheid flink gezakt. Ik heb nu al drie (van de vijf) dagen niet gespuugd. *doet een dansje*.

De afgelopen tijd vertellen we het ook steeds meer mensen om ons heen. Vriendinnen, nichtjes, vrienden. Het is elke keer weer spannend (waarom!?), maar ook zo leuk om dit nieuws te vertellen. Ik merk dat het mij ook helpt om het wat ‘echter’ te maken. Aan de buitenkant zie je (nog) niets van mijn zwangerschap en tot voor kort was het iets wat van ons twee was. Er met anderen over praten maakt dat het tot leven komt en ik me steeds meer besef dat ik zwanger ben. Ik, zwanger. Er zit een baby in mijn buik. Over een dik halfjaar ligt er een kleintje bij ons in bed, op de bank, in de box. Dan verandert ons leven voorgoed. En daar heb ik steeds meer zin in!

Die termijnecho is echt wel een mijlpaal. Je bent dan de eerste spannende periode door, de kans op een miskraam is kleiner en het idee van een kindje in je buik groeit. Ik vond het ook echt heel leuk om het nieuws te delen. De komende tijd wil ik toegeven aan mijn gevoel, lekker op tijd naar bed. Als het goed is moet over een paar weken de misselijkheid afnemen en mij energie weer toenemen. Keeping my fingers crossed! 
Liefs Aaf