De afgelopen drie jaar zijn we veel in het ziekenhuis geweest. Het begon toen Lauren geboren was en het eindige vorige week met een routinecheck van Thomas. Het was soms enorm schrikken en spannend, en soms alleen maar een controle. Ik hoop nu dat we de binnenkant van het ziekenhuis voorlopig even niet hoeven te zien. In dit artikel blik ik terug op al deze ziekenhuisbezoekjes.

We zijn heus wel eens op bezoek geweest bij iemand in het ziekenhuis en heel vroeger heb ik er eventjes gelegen toen mijn amandelen werden geknipt, maar tot dan toe hebben we gelukkig nauwelijks gebruik hoeven maken van het ziekenhuis.

Laurens vroeggeboorte

Dat veranderde toen Lauren thuis werd geboren met 31 weken. Ze is toen direct met loeiende sirenes naar het ziekenhuis vervoert. Dat was voor ons de eerste echte keer in het ziekenhuis. Ikzelf werd ook 2 dagen opgenomen, maar werd gelukkig al gauw ontslagen. Lauren werd na een week verhuisd van het WKZ naar de neo in het St. Antonius ziekenhuis.

Daar hebben we nog 5 weken gewoond. Twee keer per dag gingen we minimaal een uur naar haar toe. En gelukkig mocht ze daarna naar huis. We moesten nog een nachtje terug toen thuis haar adem stokte. Maar daarna was het klaar met de nachtjes in het ziekenhuis, godzijdank.

Wel gingen we met Lau regelmatig op controle. Eerste elke maand bij de kinderarts, nog een extra hoofd en buikecho op de radiologie en naarmate ze ouder werd werden de controles minder frequent.

In april 2021, toen ze (gecorrigeerd) 2 jaar was, hebben we een allerlaatste controle bij de kinderarts gehad. Zowel fysiek als cognitief werd ze getest en ze slaagde met slag en wimpel! Vanaf nu mochten we op controle bij het consultatiebureau.

Zwanger van een tweede!

Niet lang daarna testte ik positief. Wauw, ik ben zwanger en we krijgen een tweede kindje. Dat betekent controles bij de verloskundige, totdat ik 16 weken zwanger was en de gynaecoloog ook om de hoek kwam kijken. Vanaf toen stonden er regelmatig bezoekjes aan het ziekenhuis op de planning in verband met medicijn gebruik, cervix controles en later ook groeiecho’s.

Dit waren gelukkig laagdrempelige controles, en echt ter controle. Mijn zwangerschap ging goed en de controles heb ik nooit als spannend ervaren, gelukkig.

De 20-weken echo was goed, behalve dat er septum in mijn baarmoeder werd gevonden. Een soort extra schotje, drempeltje wat meer vrouwen wel hebben. Bij mij lag de placenta daar deels op, wat voor complicaties zou kunnen zorgen. Ook lag Thomas van het begin af aan al in stuit en zo werd ik officieel medisch en was de mogelijkheid om thuis te bevallen gevlogen.

Lauren heeft een liesbreuk

En toen kreeg Lauren een liesbreuk. Hier op mijn site ben ik daar nooit heel uitgebreid op ingegaan, maar je hebt het kunnen lezen in mijn zwangerschapsupdate bijvoorbeeld. Ik zal het even kort vertellen hier.

’s Avonds toen ze uit bad kwam had ze hele erge pijn en we kregen haar niet stil. Bij het aankleden zag ik een bult in haar lies. We belden de huisartsenpost en we mochten direct komen. De dienstdoende dokter stuurde ons door naar de eerste hulp waar Lauren pijnstilling kreeg en ons vervolgens doorverwees naar het WKZ/UMC omdat ze nog zo jong en klein was. Uiteindelijk heeft een kinderarts de bult kunnen terugduwen door de breuk. Wel moest ze blijven zodat ze de volgende dag geopereerd kon werden aan de breuk.

Dat was dus een avond op de eerste hulp, een nachtje in het ziekenhuis en de volgende ochtend Lauren vermaken en nuchter houden tot de operatie. Een pittige klus, maar het lukte gelukkig haar af te leiden van haar hongergevoel. Tegen het middaguur was ze aan de beurt (je weet niet hoe laat je aan de beurt bent als je op een spoedlijst staat – als er een spoedoperatie tussendoorkomt, moeten wij wachten). Gelukkig ging de operatie goed en mocht ik bij haar blijven terwijl ze op de uitslaapkamer lag. Daarna even eten, drinken en plassen en gelukkig mochten we toen naar huis. Op vakantie!

Nierstuwing

Met 33 weken zwangerschap belandde ik in het ziekenhuis met nierstuwing en een dreigende vroeggeboorte. Gelukkig bleef Thom nog eventjes zitten.

Nierbekkenontsteking

De dag voor de geboorte van Thomas hebben we ook nog een middag met Lau in het ziekenhuis gezeten. Na een weekje ziek te zijn geweest en klagen over pijn in haar onderbuik zijn we via de huisarts bij de kinderarts beland. De coronatest was gelukkig negatief maar ze vonden wel een bacterie in haar urine. Op de echo bleek ze een nierbekkenontsteking te hebben. Vaak komt dit door een blaasontsteking die niet opgemerkt wordt, waardoor de ontsteking verder het lichaam inkruipt.

Gelukkig hoefde ze niet opgenomen te worden en werden we met antibiotica naar huis gestuurd. Gelukkig sliepen we dus in ons eigen bed, want..

Geboorte van Thomas

De dag er na ben ik bevallen van Thomas. Zoals je al hebt kunnen lezen was het een pittige stuitbevalling en ietsjes te vroeg, maar Thom mocht al heel gauw met ons mee naar huis.

Omdat hij dus te vroeg is geboren en in stuit heeft gelegen moest hij met 1 maand op controle in het ziekenhuis (en twee dagen daarna op controle bij het CB … ).

En afgelopen week heeft hij zijn hopelijk laatste controle gehad; een echo van zijn heupen omdat hij in stuit heeft gelegen en is geboren. De kans op heupdysplasie is dan iets groter en kan al vroeg worden ontdekt door middel van een echo. Er wordt dan gekeken naar (onder andere) de diepte van de heupkom. De heupkop kan namelijk makkelijk uit een ondiepe heupkom glijden en dat lijdt tot slijtage. Heupdysplasie komt bij ongeveer 2% van alle baby’s voor. Gelukkig zijn de heupkommen van Thomas diep genoeg.

Einde van het ziekenhuis tijdperk

En daarmee komt er (hopelijk) een einde aan drie jaar lang ziekenhuisbezoekjes. Zo zie je maar hoeveel zorgen kinderen je kunnen opleveren ?. Voor de grap heb ik laatst opgezocht wat al deze ziekenhuisbezoekjes hebben gekost. Ik wist al dat Lauren in haar eerste twee maanden van haar leven zo’n 55.000 euro heeft gekost. Haar operatie en poliklinisch bezoekjes de afgelopen jaren tikken ook behoorlijk aan. En dan komen mijn nierstuwing en bevalling daar nog eens bij. Dan hebben we het over duizenden euro’s. Dan ben ik toch zo blij dat we zo’n goed zorgverzekeringstelsel hebben en dat medische kosten in Nederland nooit heel erg de pan uit kunnen rijzen (zoals je wel eens hoort in Amerika).

Maar belangrijker vind ik dat we hier een streep onder kunnen zetten. Hoop ik. De geplande ziekenhuisbezoekjes zijn inmiddels verledentijd. Als weet je natuurlijk nooit wat er zomaar kan gebeuren (zoals die liesbreuk of de nierbekkenontsteking). Maar ik ga er van uit dat we de binnenkant van het ziekenhuis de komende tijd niet gaan zien.