Nog 37 nachtjes slapen. Ik krijg er af en toe een beetje buikpijn van, want ik vind het steeds spannender worden. Op 23 september sta ik aan de start van de Dam-tot-Damloop. Eén van de vetste hardloopwedstrijden van Nederland, als ik andere lopers mag geloven. Hoe gaat het trainen me af? Waar sta ik nu? 

Oké even een recap. Ik bemachtigde een beetje onverwachts toch een ticket voor deze toffe wedstrijd. Hier lees je hoe dat verliep. Ik was heel blij dat het toch gelukt was, maar vond het ook spannend. Want nu wordt het wel echt. Ik ga echt 16,1 km lopen, voor mij is dat zeker meer dan 1.5 uur rennen! Dat betekent dus trainen, trainen en trainen.

Zoals jij ook wel hebt gemerkt is het de afgelopen weken, zeg maar gerust maanden, flink warm geweest. Vooral in juni, met de eerste echte hitte, had ik daar flink last van. Ook gingen we nog een weekje naar Tel Aviv (waar het ook lekker warm is!) en bleef ik doortrainen. Juni stond in het teken van blijven hardlopen. Vanaf juli was het tijd om de kilometers op te schroeven. 

We waren een weekendje in Reeuwijk waar ik een rondje om de plassen van 11 kilometer liep. Het was warm, bloedheet en dat ’s ochtends vroeg, maar ik liep wel lekker.  De zomer zette zich verder door en dat vond ik lastig. Je moet dan of ’s avonds lopen, maar dan was het alsnog heel warm. Of ’s ochtends vroeg, voor de hitte. En dat probeerde ik dan ook te doen. 

Ik liet mijn benen langzaam aan wennen aan meer kilometers. Van 5km naar 7km, naar 2 keer 10 kilometer. Ik trainde ook nog gewoon elke maandag met de meiden van Girls Running Squad. Ik voelde me fitter en fitter worden, heel fijn.

Vanaf augustus mocht ik van mezelf die 10km-runs echt verder uitbreiden richting de 16km. En daarnaast ging ik intervallen op de atletiekbaan hier in de wijk. Zo liep ik al 12 kilometer en ook al 13 kilometer. Man, wat een afstanden. Ook mijn benen vinden het pittig en het mentale spelletje heb ik ook nog niet helemaal door. Ik tèl echt de kilometers af tot ik weer thuis ben. 

Kortom, ik ben best lekker bezig. Ik loop drie keer in de week: een keer met de meiden, een intervaltraining en een lange duurloop in het weekend. Komende tijd wil ik de lange runs nog iets verder uitbreiden, zodat mijn lichaam, mijn benen en mijn koppie weten wat het is om 16 km te moeten rennen. 

Nog 5 weken… Dan moet ik er klaar voor zijn. De laatste tijd heb ik van die momentjes dat ik me realiseer dat ik echt 16 km ga hardlopen en dat vind ik eng! Er komt dan een kriebel in mijn buik en dan denk ik “Gaat me dat wel lukken?”. Wel leg ik de lat niet te hoog voor mezelf. Ik weet dat dit voor mij heel pittig gaat worden en dat het sowieso een challenge wordt, dus uitlopen is mijn doel. Tuurlijk heb ik een eindtijd in mijn hoofd en die is best realistisch. Misschien dat ik ‘m laten nog een keertje deel, als mijn vertrouwen nog verder is gegroeid.

Stiekem ben ik er dus wel blij mee dat het weer wat koeler in in Nederland. Dat maakt de lange duurlopen, en ook de intervaltrainingen iets makkelijker. Nog steeds ga ik niet midden op de dag hardlopen hoor. Maar het is ’s ochtends flink onder de 20 graden en dat is zo fijn. Daarnaast probeer ik genoeg energie tot me te krijgen, al mag ik nog wel iets gezonder eten. (een taart bakken helpt daar niet echt bij haha). Ook laat ik alcohol zoveel mogelijk staan. Het is zó belangrijk genoeg vocht binnen te krijgen in de zomer en alcohol helpt daar natuurlijk niet bij.

Weetje, ik kijk eigenlijk best uit naar de volgende duurloop komend weekend. Hoop dat het mentale spelletje me iets beter afgaat en mijn benen weer iets sterker zijn dan de vorige keer.

Note: ik weet dat er mensen zijn die marathons lopen en voor wie 16 km appeltje-eitje is. Ik heb veel jaren niet meer gelopen dan 5km, met af en toe een uitschieter naar 7km. Afgelopen voorjaar trainde ik voor een 10 kilometer onder het uur en dat was al een mijlpaal. Deze mijlpaal van 16 kilometer is voor mij dus echt een uitdaging. Ieder z’n eigen ding en ieder z’n eigen uitdaging 😉

Liefs Aafke