Misselijkheid, striemen, maagzuur, dikke enkels, spataderen, veel plassen. Allemaal zwangerschapskwalen die ik wel ken. Sommige uit eigen ervaring, andere omdat vriendinnen hier last van hebben gehad. Helaas kreeg ik ook last van een zwangerschapskwaal die ik nog niet kende en die ervoor zorgde dat ik in het ziekenhuis belandde: nierstuwing.

Pijn!

Na mijn laatste werkdag, plofte ik in bed. Ik was ziek; verkouden en moe. Mijn hoofd zat vol snot en dat zorgde ervoor dat ik slecht sliep. Los van het vele plassen ’s nachts door de zwangerschap. Ik besloot eraan toe te geven, de tijd te nemen om uit te zieken, zodat ik daarna weer fit mijn verlof in kon gaan.

Hoewel de verkoudheid afnam en ik weer wat vrijer kon ademen, sliep ik niet beter. Dat kwam door flinke pijnscheuten in mijn rechterzij. Eerst dacht ik dat verkeerd had gelegen en een soort spierpijn of bandenpijn in mijn zij had. Die buik is immers groot en als je dan verkeerd ligt, til je de buik. Ik legde een kussentje onder mijn buik in de hoop dat dat zou helpen. Maar nee. Uiteindelijk nam ik twee paracetamol en na bijna een uur doezelde ik in slaap. Pff.

De volgende avond kwam de pijn terug, net voordat ik wilde gaan slapen. Ik wist van gekkigheid niet meer hoe ik moest zitten of liggen. Oscar was ontzettend bezorgd en wist niet zo goed hoe hij moest helpen. Ik ben gaan lopen, even naar het toilet, leunend op het bed, zittend en wiegend op het bed. Ik probeerde alles, maar niets hielp. Uiteindelijk na weer een uur, met twee paracetamol zakte de pijn weer weg. Die nacht kreeg ik nog twee mildere pijnaanvallen.

Bel nou gewoon

De volgende ochtend wilde ik wachten tot de geboortepoli open zou gaan, maar Oscar spoorde me aan om toch eerder het spoednummer te bellen. Want daar is het nummer toch voor? Dat is waar. Ik legde aan de telefoon uit wat ik voor pijn ervaarde en vertelde ook mijn geschiedenis met Laurens vroeggeboorte door placentaloslating. Dat was waar ik nu aan dacht, dat mijn placenta los aan het laten was en dat dat pijn deed.

Ik belde rond 08:00 uur en ik kon direct om 09:00 terecht. Dus gauw even douchen en aankleden. Opa en oma bellen om opvang voor Lauren te regelen. Ik gooide wat spulletjes in een tas, want ik wist niet hoelang ik in het ziekenhuis zou blijven die dag. En hop de auto in. Onderweg wurmde ik mijn jas uit, want oh wat had ik het warm. Die pijn is stom!

Allerlei onderzoekjes

In het ziekenhuis hebben ze van alles onderzocht. Mijn urine, welke schoon was dus een blaasontsteking was de oorzaak niet. Vervolgens werd ik aan de CTG gelegd om de baby en mijn baarmoeder eventjes in de gaten te houden. Ook dat was prima. Daarna volgende een echo; een buikecho en een inwendige echo. Daar zag de gynaecoloog een verkorte cervix.

En laat dat nou net hetgeen zijn waar we mijn hele zwangerschap al op monitoren. Met de echo van de verkorte cervix werden we doorgestuurd naar de geboorteafdeling waar er een testje bij me afgenomen werd: fibronectinetest. Fibronectine is een stofje dat gevonden kan worden rond de baarmoedermond en is een voorspeller voor een (vroeg)geboorte. Negatief betekent dat een vroeggeboorte binnen 2 tot 10 dagen vrijwel is uitgesloten, positief betekent dat er een kans is van 1 op 5 à 6 dat de vroeggeboorte doorzet binnen 2 tot 10 dagen. Na 15 minuten kwam de test positief terug. Shit!

Weeënremmers en longrijpers

Er waren te veel tekenen van een dreigende vroeggeboorte. Die kwam even heel hard binnen bij mij. Weer een premature baby, weer een paar weken neonatologie, weer geen verlof. Shit shit shit. Ik werd opgenomen en binnen 15 minuten had ik een infuus in mijn hand en kreeg ik van de verloskundige een kleine boost weeënremmers en de rest via het infuus. En niet veel later zat de eerste shot longrijpers in mijn bil. Auw.

Het plan was om de bevalling te remmen, in ieder geval 48 uur. Want dan zouden beide shots longrijpers (de tweede kreeg ik 24 uur na de eerste) hun werk hebben gedaan. Dan zouden de weeënremmers uitgezet worden en dan is het zien wat er gebeurt. Ik zou dan 34 weken zwanger zijn. Dat is al 3 weken meer dan met Lauren én deze baby heeft longrijpers gehad. Hoewel het dan officieel een vroeggeboorte zou zijn, is deze baby dus al veel verder in zijn ontwikkeling. Dat zou een hoop moeten schelen. Maar toch, ik wilde geen premature baby! Ik wilde naar huis, ik wilde verlof!

Nog meer pijn

Maar ondanks de weeënremmers bleef ik pijn houden. Altijd aan de rechterkant. Het was sowieso geen wee, want ten eerste zagen we dat niet op de CTG en zo voelde het voor mij ook niet. Deze pijn kwam, hard en bleef lang. Wel 20 tot 40 minuten. Een wee bouwt op, heeft een hoogtepunt en zwakt dan weer af. Dat duurt maximaal een paar minuten. En dan hoor je te voelen over je hele buik, niet aan één kant.

Zaterdagmiddag besloot de gynaecoloog daarom verder te kijken. Eerst naar mijn placenta; maar die was nog helemaal oké. Vervolgens naar mijn nieren. Ze zei geen uroloog of internist te zijn, maar zag wel dat mijn rechternier groter is dan mijn linker. Dus werd een echo aangevraagd van mijn hele bovenbuik bij de radiologie.

Het duurde even voordat ik daarvan de uitslag kreeg, want het was die avond heel druk op de afdeling. Ik hoorde al geren, deuren open en dicht en mijn buurvrouw schreeuwde eventjes heel hard. Die avond werden er maar liefst 6 baby’s geboren :-). Zo leuk, zolang het mijn baby nog maar niet is!

Uiteindelijk kwam de gynaecoloog met de uitslag, die we na wat google al verwachtten: ik heb nierstuwing.

Nierstuwing

Nierstuwing is een zwangerschapskwaal die ik nog niet eerder had gehoord, maar relatief vaak voorkomt. Door de groeiende baarmoeder, heeft mijn rechternier en de urineleider niet genoeg ruimte om te doen wat ze moeten doen; de urine naar mijn blaas laten stromen. Daardoor loopt de nier vol en stuwt ie. En dat doet ontzettend veel pijn! Lees hier meer medische informatie over nierstuwing.

In het ziekenhuis heb ik via het infuus buscopan gekregen. Een medicijn dat de spieren in je buik laat ontspannen, zodat de kramp wegtrekt en de pijn stopt. Dat hielp gelukkig snel toen ik zondag weer een aanval kreeg. Het infuus zat nog in mijn hand, dus ze hoefden gelukkig geen tweede lijn te prikken.

Dat betekende helaas wel dat ik nog een nachtje extra in het ziekenhuis moest blijven, maar daar had ik toch al rekening mee gehouden.

Voor thuis heb ik buscopan in de vorm van een zetpil meegekregen tegen de nierstuwing. Die werken gelukkig ook, helemaal in combinatie met twee paracetamol. En inmiddels – na meer dan een week – ben ik er ook achter welke houdingen wel en niet voor mij werken. Door goed rechtop te zetten, met mijn benen wijd, waardoor mijn buik iets zakt, geef ik mijn nier de ruimte. Daarmee zakt de pijn vaak ook al weg, gelukkig. En in bed slaapt ik nu steevast op mijn linkerzij.

Glucosetest

Mijn ziekenhuisopname kreeg nog een klein staartje toen ik zaterdag een verhoogde glucosewaarde in mijn bloed had. Er werd me verteld dat dat van de longrijpers zou kunnen zijn, maar het zou ook kunnen dat ik zwangerschapsdiabetes heb. Afgelopen maandag moest ik me daarom om 08:15 melden bij de bloedafname in het ziekenhuis. Nuchter! Als je mee beetje kent, weet je dat ik ontzettend van ontbijtjes houd. Ik vond het dan ook ff niet leuk om niet te mogen eten. Om 10.15 volgde een tweede prikje en daarna mocht ik gelukkig weer eten. En het allerfijnst: de uitslag was goed, mijn glucosewaarde was netjes. Niets aan de hand dus.

En de baby?

De baby doet het uitstekend ?. Gelukkig! De pijn en stress van de nierstuwing heeft er wel voor gezorgd dat mijn baarmoeder daar wat op reageerde en de bevalling een beetje in gang zette. Dus het is wel belangrijk dat de pijn wegblijft of in ieder geval onder controle.

Maar hij groeit goed, beweegt goed, heeft een sterke hartslag. En mijn buik is verder helemaal rustig. Inmiddels ben ik 35 weken zwanger en dat betekent dat de grens van 37 weken in zicht komt. En dat vind ik heel fijn!

Al met al is dit avontuur gelukkig met een sisser afgelopen. De nierstuwing is pijnlijk voor mij, maar veroorzaakt geen blijvende schade straks na de bevalling. De baby is helemaal oké en we hopen met z’n allen dat hij nog eventjes blijft zitten. Had jij al eens van nierstuwing gehoord?
Liefs Aaf