Zie je die witte lijn op mijn pols? Daar heeft heel lang een Fitbit gezeten. Vanaf januari 2016, dus meer dan 3,5 jaar. Altijd had ik ‘m om, behalve als ik ging douchen of zwemmen. En dan moest ie zo gauw mogelijk weer om. Ook ’s nachts zat ie om mijn pols. Waar ik ging, ging mijn Fitbit. Maar ik heb besloten om ‘m af te doen. Waarom? Dat ga ik je vertellen.

Fitbit als cadeautje voor mezelf

Op 3 januari 2016 kocht ik mezelf deze Fitbit. De Fitbit Charge HR Black om preciezer te zijn. Na lang twijfelen gaf ik ‘m mezelf toch cadeau. Mijn nichtjes hadden er ook een, ik werd Fitbit-friends met ze en zo konden we challenges tegen elkaar spelen. Wie bijvoorbeeld de meeste stappen in een week zette of de meeste trappen opliep.

Ben je opzoek naar een Fitbit? Klik dan hier.

Voor wie ‘m niet kent: de Fitbit is een activity tracker. Hij houdt bij hoeveel stappen je zet, hoeveel trappen je loopt, wat je hartslag is, hoe je hebt geslapen, etc. Je hebt er verschillende versies van, ook zonder hartslagmeter en scherm bijvoorbeeld. Of juist een soort smart watch met GPS via je telefoon.

Actiever zijn

Ik koos voor de Charge HR omdat ik mezelf wilde stimuleren om in de basis actiever te zijn. Je kan je Fitbit namelijk zo instellen dat je een minimaal aantal stappen per dag moet zetten. De meeste mensen zetten deze op 10.000 stappen en dat deed ik dus ook. Zo liep ik regelmatig ’s avonds nog een rondje in de wijk omdat ik mijn doel nog niet had bereikt. Ook kreeg ik inzicht in mijn slaapgedrag en wist ik hoeveel uren ik effectief sliep. Enorm interessant.

Een nieuwe Fitbit

Nadat mijn zwarte Fitbit helaas kapot ging, kreeg ik van Cooblue een nieuwe. Wat een service! Ik koos voor een blauwe en ondertussen zat er ook een functie in dat je GPS had, in combinatie met je telefoon. Dat betekende dat je ermee kon hardlopen en dat ie je afstand en route bijhield in de app. Ik analyseerde zo elke run die ik liep. Hoe hard ging ik, hoe ver, wat was mijn hartslag en wat was mijn route. Superinteressant.

Tijdens een event in Utrecht kon ik een keertje de Polar M200 testen. Deze gegevens legde ik naast de gegevens van mijn Fitbit en ze kwamen best wel overeen. De Polar is een echt sporthorloge, maar de Fitbit doet het dus ook best goed.

Toen ook deze Fitbit stuk ging (gelukkig alleen het bandje) kon ik de nieuwe versie van Coolblue krijgen als ik €25 bijbetaalde. Dat wilde ik wel. En zo was ik de eigenaar van de Fitbit Charge 2 in ’t blauw.

Door het grote scherm kon ik vooral tijdens mijn trainingen beter bijhouden hoever, hoe lang en hoe hard ik liep.

Data data data

Ik begon alle data steeds vaker te bekijken. Hoe veel stappen had ik vandaag gezet? Hoeveel calorieën had ik verbrand? Had ik wel goed geslapen? Als ik een dutje deed, moest ie lang genoeg zijn zodat de app ‘m registreerde. Ik liep regelmatig ’s avonds voor het slapen gaan nog 3 rondjes door het huis omdat ik nog maar 9.843 stappen had. Tjah, daar moest natuurlijk 10.000 staan.

Ook tijdens mijn zwangerschap en na de bevalling hield ik m’n Fitbit om. Reuze interessant vond ik het dat mijn rusthartslag na m’n bevalling enorm daalde, zoals je ziet op het plaatje hieronder. Ik zag precies wanneer ik dutjes had gedaan, wanneer mijn Fitbit af was, omdat we in het ziekenhuis waren (waar je sieraden en horloges af moest doen ivm de hygiëne). En later, toen Lauren thuis was, zag ik hoe laat en hoe lang ik ’s nachts wakker was geweest om haar de fles te geven en om te kolven.

Hoe interessant ook, ik merkte dat ik niet meer naar mezelf luisterde en niet meer op mijn gevoel afging, maar dat ik vond dat ik goed geslapen had als ik mijn Fitbit dat aangaf. Of dat ik lekker gewandeld had als mijn Fitbit me vertelde dat ik gesport had.

Luisteren naar mijn eigen gevoel

Dit gaat te ver, merkte ik. Vooral omdat ik nu in een periode zit dat het gelukkig weer steeds een beetje beter met me gaat, vind ik het belangrijk dat ik weer ga leren om mezelf te voelen. Dus hup, weg met alle cijfertjes en data en afgaan op je eigen gevoel. Dus ligt het horloge nu al een paar dagen op mijn nachtkastje zonder dat ik ‘m gedragen heb.

De enige keer dat ik ‘m wel mag dragen van mezelf is tijdens hardlopen. Omdat ik nu weer aan het opbouwen ben en ik graag afstand en tempo wil bijhouden, mag ik ‘m van mezelf om. Maar daarna gaat ie weer af en blijft ie af.

Hoe bevalt me dat?

Nou, eigenlijk best goed. Het is fijn om niet ’s ochtends de app te synchroniseren om te zien hoe ik geslapen heb. Ik voel aan hoe uitgerust ik ben of ik goed geslapen heb. Ook wandel ik nu wanneer ik er zin in heb, niet omdat ik nog stappen moet zetten. Ja, het voelt vrijer nu in die cijfertjes heb losgelaten. En daarnaast kan de witte lijn op mijn pols nu ook de kans krijgen om een beetje bruiner te worden!

Wie weet gaat ie over een tijdje wel weer om hoor, dat kan ik nu nog niet zeggen. Want het is zeker een goede stimulans om lekker actief te zijn. Helemaal met een kantoorbaan, zoals ik, zit je veel. De Fitbit geeft je dan reminders om even op te staan en te wandelen en beloont je als je lekker actief bent geweest.

Maar voor nu, blijft ie op mijn nachtkastje liggen.

Benieuwd naar mijn hardloopavonturen? Klik hier om al die blogs te lezen!

Herken jij dit verhaal? Heb jij wel eens een week je Fitbit of andere activity tracker afgedaan? Hoe voelde dat?
Liefs Aaf