Een van de standaard vragen over het ouderschap is: Wat vond je pittiger? Van 0 naar 1 kindje of van 1 naar 2 kindjes? En iedere ouder antwoordt weer anders. Want iedereen is anders en elk kindje is anders. Vandaag deel ik met jullie mijn ervaringen. Lees je mee?

Van 0 naar 1 kindje

Het krijgen van je eerste kindje is zo iets wonderlijks. Niet alleen wordt er een kindje geboren, maar ook een vader en een moeder. Voor ons begon dat avontuur natuurlijk vrij onverwachts en vol zorgen door Laurens vroeggeboorte. Ze lag de eerste zes weken in het ziekenhuis. Daardoor was onze start met haar anders dan anders. Ook toen ze thuis was waren de zorgen niet voorbij. Het duurde daarom best een tijdje voordat ik in de rol van nieuwbakken moeder mijn weg had gevonden.

Toen we eenmaal ons ritme met Lauren hadden ontdekt ging het best goed. Lauren was een tevreden baby en sliep goed. Ik begon langzaam weer met het opbouwen van werk en als gezin van 3 hadden we het goed.

De overgang van 0 naar 1 kindje vond ik soms heel pittig en soms ook niet. De beruchte buikkrampjes vond ik een hele pittige periode. De eindeloze avonden met een krijsende baby. Het was zo zielig voor haar en zo frustrerend voor ons. Soms wist ik echt niet meer wat ik moest doen. Op avonden dat ik alleen met Lauren was en ze niet ophield met huilen, drukte ik haar direct in Oscars armen zodra hij thuiskwam van college zodat ik even naar buiten kon en kon ontsnappen.

Ook het rekening houden met een baby was soms echt even zoeken. We wilden Lauren niet te veel prikkels geven, omdat dat vanwege haar prematuriteit dubbel zo hard binnen kon komen. Dat betekende dus één ding doen per dag. Dus én de stad in, én een borrel drinken én boodschappen doen was dus te veel van het goede. Dat betekende dat we niet meer heel spontaan de stad in konden. Sowieso was dat lastig omdat ik fulltime kolfde voor Lauren. Uitstapjes moesten dus goed gepland worden.

Toen Lauren ouder werd, werd dat allemaal wel wat makkelijker. Helemaal toen ik stopte met kolven, toen ze wat meer met de pot ging mee-eten en helemaal toen ze over ging op 1 middagslaapje. Toen konden we ’s ochtends op pad en ’s middags nog even boodschappen doen bijvoorbeeld.

Met de leeftijd komen er natuurlijk ook andere uitdagingen op je pad. Niet willen eten, slechts slapen met wat voor reden dan ook, peuterpubertijd. Het lastigste vond ik toch wel de periodes dat slapen niet goed ging. Een mens kan veel hebben, maar met weinig slaap wordt mijn lontje korter. Dat gaat wel ten koste van de gezelligheid in huis.

Zwanger van een tweede

Toen ik (vorig jaar rond deze tijd!) zwanger werd van Thomas was dat meteen al een verandering voor mij. Ik was namelijk weer misselijk en moe. Ik deed middagdutjes met Lauren mee waar het kon. Anders redde ik de avond écht niet. Als zij dat een middagdutje weigerde of liep te auwehoeren ’s middags, ooh dan was ik ka-pot.

Met die buik die steeds dikker werd, werd ik steeds minder mobiel. Op het laatst lukte het niet meer om met Lauren naar de speeltuin te gaan en haar overal op te tillen. Gelukkig vonden we een heel lief buurtmeisje dat op Lauren wilde oppassen één middag in de week.

Ik merkte dus nu al, voordat Thomas was geboren, dat ik mijn aandacht, tijd en energie moest verdelen. Een goede oefening voordat de baby er is!

Van 1 naar 2 kindjes

Ik vind de overgang van 1 naar 2 kindjes eenvoudiger dan van 0 naar 1. En dat komt denk ik vooral omdat Thomas een heerlijke baby is. Vanaf het begin is hij al een relaxed, slaapt goed, de buikkrampjes waren er maar een beetje, hij speelt heerlijk en is goedlachs. Daardoor lukt het ook goed om nog veel aandacht aan Lauren te geven.

Als ik Thom voedt of kolf, dan weet Lauren inmiddels dat ze moet wachten. Ze is inmiddels gelukkig oud genoeg om mijn woorden te begrijpen. Zo kunnen we dan toch een beetje spelen. Ze maakt ze vaak soep of een broodje voor me in haar speelkeukentje.

Thomas gaat heerlijk mee in ons ritme. We nemen hem veel meer mee dan dat we met Lauren deden toen zij zo klein was. We willen natuurlijk ook leuke dingen met Lau blijven doen en dan gaat Thom gewoon mee. Naar de dierentuin, naar een pannenkoekrestaurant of naar de speeltuin. Soms slaapt hij in de kinderwagen, maar vaak genoeg zit hij er ook gewoon gezellig bij. Wel proberen we na de lunch weer thuis te zijn, zodat Lauren kan slapen. Vaak slaapt Thomas dan ook. Als beide kids op bed liggen, geniet ik van de rust. Dan ga ik ook even slapen, kijk ik een serie of schrijf ik een blogje ?.

De avonden zijn soms pittig. Vooral als je de spitsuur in je eentje moet doen. Als Oscar ’s avonds niet thuis is, is het aan mijn om de twee kinderen naar bed te brengen. Toen Thomas nog een klein baby’tje was, sliep hij in de box tot de laatste avondvoeding van 23 uur. Nu gaat hij ook om 19 uur naar bed, net als Lauren. Wat ik vaak probeer is om Thomas naar bed te doen terwijl Lauren in bad ligt. Dan voed ik hem nog eventjes en help ik hem in slaap. Soms gaat dat makkelijker dan de andere keer.

Dan is Lauren aan de beurt en krijgt ze mijn volledige aandacht. Maar soms lukt het niet om Thomas dan al in bed te hebben slapen, en dan gaat hij mee naar haar kamer. Een huilende baby aan de borst, een peuter die voorgelezen wil worden en haarfijn aanvoelt dat ik niet 100% aandacht kan geven en dus gaat rellen. Poe.

Inmiddels heb ik geleerd dat ik Lauren dat het beste nog even met een toetje en een filmpje aan tafel kan zetten, zodat ik Thomas even rustig naar bed kan brengen. Dat betekent dat Lauren iets later in bed ligt, maar vaak slaapt ze dan wel eerder dan als ze gaat lopen rellen.

Nieuwe periode

Nou heb ik het geluk dat ik mijn verlof lekker lang heb kunnen maken en dat ik dus veel thuis ben geweest. Aan het einde van deze maand ga ik weer aan het werk. Thomas gaat dan ook naar de opvang. Ik ben heel benieuwd hoe hij het daar gaat doen en hoe ik het weer vind om aan het werk te zijn. Het was namelijk erg fijn om soms ’s middags alvast het eten klaar te maken, en klusjes in huis te doen. Dat wordt strakjes gewoon ietsjes beter plannen.

Ook starten we strakjes met hapjes voor Thomas en dat zullen we dan ook weer inpassen in het ritme. Maar dat komt ook wanneer het komt. Bij Lauren ging dat ook vrij soepel. Ik maakte een keer in de zoveel tijd verschillende hapjes en vroor dat in. Dat ga ik nu ook weer doen. Misschien wil Lauren straks wel helpen met de hapjes maken. Handig zo’n grote zus. Haha.

Al met al vind ik de overgang van 1 naar 2 kindjes erg soepel gaan en gaat het ons goed af. Gelukkig! Thomas gaat heerlijk mee in ons ritme, is tevreden en blij en zijn grote zus is dol op hem. Wat wil je nog meer?! ?

Hoe vond jij de overgang van 1 naar 2 kindjes gaan? Of misschien wel van 2 naar 3?
Liefs Aaf