Geschreven op donderdag 6 september (7 weken zwanger)
Pff, ik vind het best wel pittig hoor, dat zwanger zijn. Heb last van de bekende zwangerschapskwaaltjes en vanmorgen heb ik daadwerkelijk overgegeven. Maar oké, even terug naar het begin.

Week 5 t/m 7

De maandag na de positieve test lukt het me prima om te werken. Ik ben iets moe-ig, maar voel me verder kiplekker. Ik vergeet soms zelfs dat ik zwanger ben. Ik voel me niet anders en ik doe gewoon mijn werk. En dan in één keer komt de gedachte bovendrijven: “Oh ja! Ik ben zwanger!”. Ik merk wel dat ik emotioneel wat vermoeid ben. Je denkt veel na over wat er allemaal komen gaat. We praten samen dan ook veel over de toekomstige baby.

Ook de tweede week na de test ging prima. Ik had wel een iets weeïg gevoel in de ochtend, maar met een goed ontbijtje kwam ik prima de dag door. ’s Avonds dook ik vaak tegen 10 uur m’n bed in, ik merkte dat ik veel slaap nodig had. Dat weeïge gevoel werd steeds een beetje erger. Zo erg dat ik donderdagochtend kokhalzend boven de wc-pot hing. En dat werd de dagen daarna steeds een beetje erger. Op Google vind je heel veel tips tegen ochtendmisselijkheid en zo nam ik de bus met rijstwafels mee naar boven. Zodra ik wakker werd knabbelde ik een rijstwafel weg. Het voordeel van het weekend is, is dat je dan ook lekker rustig aan kan doen en op je gemak kan opstarten.

Want, oe, de maandag erop was even pittig. Ik moest op tijd op mijn werk zijn en dan is het wel een klein gevechtje om fatsoenlijk je dag te starten. Helaas werd het er niet beter op en woensdag kreeg ik er ook nog  een verkoudheid bij. Ik voelde me een dweil en meldde me ziek op het werk. Dat was sowieso een spannende dag, want dat was onze eerste afspraak bij de verloskundige. Daarover zo meteen meer. En vandaag heb ik daadwerkelijk overgegeven. Blegh. Vandaag werk ik een beetje vanuit huis, maar zodra het kan duik ik weer mijn bed in.

Die bekende kwaaltjes zijn echt niet tof. Ik weet dat het erbij hoort en dat de kans groot is dat het in het tweede trimester over is. Aan die gedachte houd ik me dan ook maar vast. Toch ben ik ook wel een beetje bang voor wat er komen gaat. Wat als de misselijkheid nog erger wordt? Wat als dat 9 maanden lang duurt? Ik ga het zien, ik bekijk het week voor week. Ik hoop wel heel erg dat ik me over een paar weken veel fitter voel en weer kan gaan sporten. Want van hardlopen komt de laatste tijd ook niets meer.

(edit: Dit is nu best wel een hoop geklaag, zo bedoelde ik het helemaal niet. Maar het was wel even hoe ik me op dat moment voelde. Het hoort erbij, ik ben zeker niet de eerste die zich zo voelde, en het gaat heus weer over. Maar écht leuk om zo misselijk en moe te zijn is het niet…)

De eerste echo

Gisteren zijn we dus voor het eerst bij de verloskundige geweest. De maandag nadat we erachter kwamen dat we ik zwanger ben, heb ik direct gebeld. We waren ruim op tijd bij de verloskundige en namen nog even plaats in de wachtkamer. We werden opgehaald door een hele vriendelijke vrouw.  Ze vertelde dat ze een paar korte vragen had, dan gaan we eerst even kijken naar de baby en dan doen we de rest van de vragen. Gelukkig maar, want mijn blaas was flink vol. In de bevestigingsmail stond dat ik met een volle blaas moest komen, dus dan doe ik dat ook 😉. Ik nam plaats op onderzoekstafel en ze plaatste het echo-apparaat op mijn buik. “Je blaas zit inderdaad goed vol!”. Een beetje te vol, want ze kon mijn baarmoeder niet vinden. Ik mocht even plassen en toen deed ze nog een poging. Ze vond mijn baarmoeder wel, maar zag verder niets. Ik keek Oscar aan.. Het zal toch niet zo zijn dat mijn baarmoeder leeg is?

De verloskundige stelde voor om even een inwendige echo te maken. Dus hup broek uit, ondergoed uit en knieën omhoog. Ondertussen deed zij een condoom over het echo-apparaat-stokje (Hoe heet dat ding?!) en bracht ‘m bij me naar binnen. Niet heel prettig, maar het doet verder geen pijn. Al gauw vond ze mijn baarmoeder en daarin een vlekje. Mét een kloppend hartje! Oh wauw. Wat een opluchting! Ik ben echt zwanger en dit garnaaltje leeft! Ze mat ‘m even op en kwam zo uit op 6 weken en 6 dagen. Heel erg pril dus.

Na een heleboel vragen (Komen er aangeboren afwijkingen voor in je familie? Rook je? Wat is je gewicht? Etc.) kregen we twee echofoto’s mee en een welkomstpakketje met een lief koffertje van Woezel en Pip en een heleboel reclame. We maakten een afspraak voor de termijnecho over 4 weken. Dan kan ze iets preciezer meten hoever ik ben en wat dus de uitgerekende datum is. Voor nu staat ‘ie op 25 april.

Zoals afgesproken zouden we na een goede eerste echo onze ouders het blije nieuws vertellen. Dat gaan we dus komend weekend doen en ik kijk er enorm naar uit! Ook omdat ik er naar uitkijk om er met mijn moeder over te praten. Das toch anders dan met Oscar 😉. Begin oktober hebben we de termijnecho en als die ook goed is dan gaan we het nieuws verder verspreiden. Spannend!
Liefs Aaf