Wauw, wat is deel twee veel gelezen zeg. Is natuurlijk ook ‘t meest interessante deel, dat snap ik. Na de bevalling komt natuurlijk de kraamweek of kraamtijd. En daar gaat dit deel over. Deel drie en tevens het laatste deel van mijn bevallingsverhaal. Lees je wederom mee?

Lees hier deel 1 en deel 2 van mijn bevallingsverhaal van Thomas. Nieuwsgierig naar mijn bevallingsverhaal van Lauren? Klik dan hier.

Hechtingen

Toen Thomas bij mij lag na zijn geboorte, ben ik gehecht. Door de stuitbevalling was ik flink uitgescheurd; tweedegraads. Dat betekent dat er uitwendige en inwendige scheurtjes zijn en die moesten natuurlijk gehecht worden. Ik vind het nog steeds bizar dat je zoveel kracht kan zetten en zo door de pijn van de bevalling kan doorpersen dat je jezelf dit soort verwondingen kan aandoen. Wij vrouwen zijn krachtige wezens! ❣

Afijn, die hechtingen dus. Bij de verloskundige gaf ik aan dat hij het maar meteen moest doen, dan was het achter de rug. Eerst drie prikjes om te verdoven, en auw die zijn naar. Heb je net een kind gebaard, moet je daaronder ook nog geprikt worden. En het zetten van de hechtingen vond ik ook heel onprettig. Ik verkrampte bij elke aanraking. Niet omdat het zoveel pijn deed, het was immers verdoofd. Maar meer omdat ik klaar was met dat gepriegel aan mijn lijf. Blijf van me af, ik wil rust. Maar ik wist dat dit eventjes moest, dus ik vermande mezelf, probeerde te ontspannen en liet de verloskundige zijn werk doen. Na 15 minuten was hij gelukkig klaar en kon ik me focussen op Thomas.

Veel knuffelen en buidelen

Nadat Thomas heerlijk de eerste anderhalf uur bij mij had gelegen en zelfs een poging tot drinken had gedaan, was het tijd voor een medische check en kleertjes. Even wegen, meten en dan lekker warm aankleden. Met de kleertjes die ik klaar heb gelegd tijdens mijn korte verlof. Zo fijn dat ik dat wel heb kunnen doen.

Thomas woog bij de geboorte 2996 gram en was 49 cm lang. En dat voor een termijn van 35+6 weken! Maandag bij de check in het ziekenhuis werd hij door de gynaecoloog nog op 2500 gram geschat. En vijf dagen later komt hij met bijna 3 kilo ter wereld!

Zijn goede gewicht en überhaupt zijn goede start, hebben ervoor gezorgd dat hij heerlijk bij mij kon blijven. Zonder toeters en bellen. Thomas heeft 0 ondersteuning of hulp gehad na de geboorte. Geen zuurstof, geen spoed onderzoekjes van de kinderarts en al helemaal geen couveuse of neonatologie! De kraamtijd kon dus echt beginnen!

Nadat hij zijn kleren aan had, was het tijd om met zijn papa te knuffelen. Oscar ontknoopte zijn shirt en Thomas mocht heerlijk bij hem buidelen. Net zoals we met Lauren altijd deden. In de tussentijd mocht ik even douchen en proberen te plassen. Maar na al dat gefruts daaronder kon ik niet goed genoeg ontspannen om te plassen. Strakjes nog maar eens proberen.

Nog even blijven in het ziekenhuis

Na de voorspoedige stuitbevalling ging het zowel met Thomas als met mij goed. Toch moesten we allebei even blijven in het ziekenhuis omdat Thomas prematuur is geboren. Voor hem was het erg belangrijk dat hij al snel ging drinken, omdat zijn glucose en gewicht niet te ver mochten zakken. Omdat mijn melkproductie nog op gang moest komen heeft Thomas daarom eerst een paar keer kunstvoeding als bijvoeding gekregen. De eerste 24 uur werd bij elke luierverschoning ook zijn glucose gemeten door middel van een prikje in zijn hiel. Maar ook dat ging goed en na 24 uur was dat niet meer nodig.

Wel viel hij wat af, wat logisch is voor een newborn baby. In de buik krijgen ze 24 uur per dag voedsel via de navelstreng en worden ze lekker warm gehouden in het vruchtwater. De grote wereld is koud – hoewel het in het ziekenhuis bloedheet was vond ik, maar ja alles voor de baby’s – en krijg je om de 3 uur voeding. In totaal is Thomas zo’n 200 gram afgevallen. Netjes onder de 7%.

Ziekenhuisbezoek

In coronatijden mag er in ons ziekenhuis helaas maar 1 volwassen bezoeker per dag komen. Dat betekende dus dat of oma of opa op visite mocht komen. Zo raar eigenlijk. Daarnaast had Lauren het RS virus opgelopen (daar kwamen we achter toen zij met nierbekkenontsteking in het ziekenhuis was), waardoor het beter was als zij niet zou komen.

Hierdoor was het wel heerlijk rustig voor ons en hebben wij echt even kunnen bijkomen van de bevalling. Ik deed dutjes mee, knuffelde veel met Thom en keek hier en daar wat tv.

Naar huis!

Op maandag, twee dagen na de bevalling, ben ik ontslagen uit het ziekenhuis. Geheel volgens verwachting, want het ging gewoon goed met me. Ik was al in de benen, had geplast en zelfs al ontlasting gehad. Gelukkig mocht ik wel nog bij Thomas blijven en dat was zó fijn! Het is zo goed dat steeds meer ziekenhuizen dat faciliteren. Het kost je wel je eigen risico, maar prima. Dat had ik er graag voor over.

Dinsdags kwam de kinderarts Thomas weer controleren. Zijn gewicht was inmiddels gestabiliseerd; hij was niet meer afgevallen. En van de kinderarts mochten we naar huis. Mits we dat wilden en durfden met een prematuur kindje. Ja hoor, dat willen we heel graag! Het kwam zo onverwachts, maar we waren er zo blij mee. De kraamtijd kon thuis verder gaan!

Roze wolk

En zo begon thuis de roze wolk. Of blauwe wolk ?. Het was héérlijk om een kraamweek thuis te hebben. De kraamverzorgster was een fijne dame die ons goed kon helpen. Vooral met Thomas warmhouden, daar had ze goede trucjes voor. Want hij was flink afgekoeld door het ritje naar huis toe. Uiteindelijk hebben we zelfs zijn bedje afgedekt met een vuilniszak om de warmte van de kruiken binnen de dekens te houden en zelfs een klein beetje laten broeien. Ook trokken we Thomas twee rompers aan, want extra laagjes is ook lekker warm.

Na twee dagen wij hij weer terug op temperatuur en zelf een paar gram aangekomen, woehoe! We knuffelden veel, hadden fijn huid-op-huid contact en deden samen dutjes. Ik was zo gelukkig dat deze tijd ons gegund was. Lauren hielp met flesjes geven, gaf kusjes en knuffels aan Thomas en de opa’s en oma’s kwamen op kraamvisite.

Het was zo’n fijne week, dat ik er zelfs nog een weekje aan vastplakte. Zonder kraamverzorgster dan wel, maar gewoon nog een week samen met Thomas in bed. Heerlijk. En dat het wederom een corona lockdown was, hielp daar ook een beetje bij.

Struggles met voeding

We hebben dus heerlijke tijd gehad. Echt, het was fantastisch en zo helend na onze eerste kraamtijd (die er eigenlijk gewoon niet was). Maar onder het mom lets keep it real, wil ik ook eventjes onze struggles aanstippen. Het ging heus niet allemaal van een leien dakje en dat hoort erbij!

Ik schreef hierboven al dat we direct gestart waren met bijvoeding voor Thomas. Op dag drie had ik genoeg moedermelk om alle voedingen mijn melk te geven. Dit kreeg hij de eerste dagen met een cupje en via finger feeding en later met de fles. Helaas lukte het aan de borst drinken niet direct. We oefenden 2 à 3 voedingen met live drinken en daarna kreeg Thomas de fles om ervoor te zorgen dat hij voldoende voeding kreeg. En daarna kolfde ik om mijn productie op gang te krijgen en te houden.

Dit zetten we thuis voort. Op de momenten dat Thomas goed wakker was, legde ik hem aan en dronk hij kleine slokjes. De hele riedel was wel heel pittig: verschonen, wegen, aan de borst drinken, weer wegen, bijvoeden met de fles, nakolven, schoonmaken, even eten en slapen en hup weer opnieuw.

Het is echt investeren en ik ben dan ook trots dat Thomas nu aan de borst drinkt. Het gaat, maar het lukt hem wel. Voor mij is het nog wel pittig, want zijn mondtechniek is niet de beste (zei de lactatiekundige) en daardoor bijt hij ook op mijn tepels. En ja, dat doet pijn. Tot blaren en bloedens aan toe. Op advies van de lactatiekundige gaan we daarom deze week naar de osteopaat. Hopelijk kan zij ons verder helpen. Hoe en waarom dat zou moeten helpen is een blog an sich waard.

Maar uiteindelijk lukt het Thomas nu wel om hele voedingen uit mijn borst te drinken. Hij groeit er goed op. Elke dag is er een en daar ben ik trots op. Of we dit gaan volhouden tot een half jaar (of langer) of dat het toch eerder eindigt, dat gaan we meemaken.

Dan eindigt met deel drie over de kraamtijd hier mijn bevallingsverhaal van Thomas. Zoals je leest een heel ander verhaal dan dat van Lauren. En gelukkig maar!
Liefs Aaf