Deel 1 eindigde met dat de verloskundige constateerde dat ik al 6 cm ontsluiting en gebroken vliezen had. In deel 2 vertel ik je hoe de bevalling ging en hoe Thomas dus geboren is. Ik ga het redelijk in detail vertellen, omdat ik andere moeders met een baby in stuit wil vertellen hoe het ook kan gaan. Een stuitbevalling kán gewoon goed verlopen. En daarnaast vind ik het fijn voor mezelf om dit verhaal op papier te hebben staan. Voor nu, voor de verwerking (want elke bevalling moet je verwerken) en voor later. Hier komt ie!

Geen plek op de neonatologie

De bevalling was dus begonnen. De verloskundige zei dat hij dacht dat de baby vanmiddag al wel geboren zou gaan worden. Want mijn vorige bevalling ging ook zo snel. “Weten jullie al wat het wordt?” vroeg de verloskundige. “Ja een jongetje” zei ik. “Ja”, zei de verloskundige, “dat voelde ik al”. De baby ligt al sinds de 20 weken echo in stuit en vanwege een septum (soort schotje, vlies, drempeltje) in mijn baarmoeder, waar ook de placenta deels op ligt hebben we een versie nooit geprobeerd. De verloskundige voelde dus tijdens het voelen van de ontsluiting de balletjes van de baby. Met een echo checkte hij de ligging en ja, dit werd een stuitbevalling.

Helaas vertelde hij ook dat het ziekenhuis nu geen plek had op de neonatologie. Ik was immers nog maar 35+6 weken zwanger en officieel is de baby dus prematuur. In dit ziekenhuis konden ze hem straks dus geen extra zorg geven als dat nodig bleek te zijn. Maar ze wilden mij nu ook niet meer verhuizen omdat ik al zover was. Mocht het straks nodig zijn, dan wordt de baby verhuisd naar een ander ziekenhuis.

Shit, shit, shit. Ik schoot toen redelijk in de paniek. Niet wéér gescheiden van mijn newborn baby. Ik wilde een normale bevalling met een normale kraamtijd. Deze wens uitte ik direct dan ook naar de verloskundige. En hoewel hij ons heel erg begreep, kon hij me natuurlijk geen beloftes maken. Eerst maar eens bevallen en daarna kijken we verder.

Op de verloskamer

Op een rolstoel werd ik naar boven gebracht en op een verloskamer geïnstalleerd. De CTG-doppen gingen weer op mijn buik. Er werd me uitgelegd dat er van alles en nog wat wordt klaargelegd en voorbereid omdat dit een stuitbevalling werd. Gewoon uit voorzorg dus. Denk aan tangen, medicijnen en ook weeënopwekkers. Waar ik twee weken geleden dus nog aan de weeënremmers lag, werd er nu een infuus met opwekkers klaargehangen. Ook kreeg ik een infuus in mijn hand, op mijn pols aan de binnenkant. Heel vervelend vond ik die, ik kon Oscars hand niet eens vastgrijpen. Ik vroeg om een nieuwe, aan de andere hand en op een andere plek, en gelukkig kreeg ik die. Mijn aderen zijn niet de makkelijkste om te prikken, maar het lukte de verpleegkundige uiteindelijk wel. Heel fijn.

9 cm ontsluiting

En toen was ik geïnstalleerd en was het wachten. De verloskundige kwam ondertussen wel een beetje vertellen wat ik kon gaan verwachten. Als ik druk onderop begon te voelen, moest ik dat aangeven. Want dat kon wel eens betekenen dat ik volledige ontsluiting had en mocht gaan persen. Druk voelde ik nog helemaal niet, alleen die weeën voelde ik nog steeds om de 5 minuten. Maar ze waren heel erg oké te doen.

Op de CTG kon ik zien wanneer er een wee aankwam, voordat ik ‘m voelde. Oscar kon zo ook meekijken of het een flinke of kleine wee was. Anderhalf uur lang waren de weeën nog steeds oké, kon ik ze goed wegpuffen. Oscar en ik hebben nog een beetje lopen dollen, we hebben de tweede naam definitief gemaakt en we hebben wat familie ingelicht dat ik lag te bevallen.

Maar naarmate de tijd verstreek werden ze steeds heftiger. Daar had ik geen CTG voor nodig om dat te voelen. Ooh dat begon serieus pijn te doen. Ik kneep elke wee in Oscars had en de tegendruk die hij me gaf vond ik erg fijn. Geen slap handje, maar een ferme handgreep. Rond 14:00 voelde de verloskundig nog eens, ook omdat ik wel wat druk begon te voelen. Ik zat op 9 cm ontsluiting. Dat gaat snel! Ik plaste mijn blaas leeg, omdat dat vaak helpt met de ontsluiting. Niet veel later had ik 10 cm ontsluiting, yes.

Bij de volgende wee mocht ik meepersen terwijl de verloskundige meevoelde. Hij voelde helaas ngo een klein randje staan en het was heel belangrijk dat ook die zou verstrijken. Nog even doorpuffen dus.

Ze leegden mijn blaas nog eens met een katheter (auw!) en daarna moest ik me omdraaien op het bed. Op mijn knieën met met armen over de bovenkant van het bed. Zo helpt de zwaartekracht een beetje mee om dat laatste stukje ontsluiting te bereiken. Wat vond ik dat een ongemakkelijke positie. Vasthouden lukte niet, hangen lukte niet. Ik raakte een beetje in paniek van de pijn. Dit kan ik niet hoor! Na 3 weeën draaide ik weer terug op mijn rug. Pff dat was beter. Maar het had wel geholpen!

Ik voelde flinke druk, die ik niet meer kon tegenhouden. Maar de verloskundige was even weg. Er waren 3 bevallingen tegelijkertijd bezig en hij stond vast bij een andere bevalling. Zijn stagiair/co-assistens/aios (hoe heet zo iemand?) was er wel en ook de verpleegkundige. Ik mocht een klein beetje meedrukken met die druk die ik voelde. Oef, dat was fijn, Het voelde goed om wat te mogen doen en die pijn te gebruiken.

Persen persen persen

De gynaecoloog werd erbij gehaald (die staat paraat, mocht de stuitbevalling niet lukken, dan doet hij de spoedkeizersnede), want de baby kwam nu echt en de verloskundige was er nog steeds niet. Het bed werd omgebouwd en mijn benen gingen in beugels. Ooh, pff, dit was heftig. Elke wee perste ik ondertussen keihard mee en ik voelde de baby zakken. Auuw, dit doet f*cking pijn.

Splash! Daar braken mijn vliezen. Er gutste een golf aan water uit mij en tegen de deur. Daar schrokken we allemaal van, haha. “Dat zijn je vliezen, is normaal, goed gedaan”, werd er direct gezegd. En binnen een paar tellen was dat ook weer opgeruimd. “We zien de billen al”. Ik mocht mee kijken met een spiegel maar inmiddels kwam de volgende intens krachtige perswee er al aan.

“Dit kan ik niet, haal hem er maar uit”, riep ik. De gynaecoloog antwoordde dat ik dat zelf ging doen en dat daar nog maar 2 weeën voor nodig waren. He, echt, ben ik er bijna? Dus ik perste en ik perste en ik voelde hoe de billen stonden en als ik nog één keer keihard perste dat ik er dan zou zijn. Dus ik gaf op het staartje van die tweede perswee alles wat ik had en ik voelde hoe de baby eruit floepte.

De verloskundige ving de baby op (hij was weer terug, had ik niet eens door gehad) en legde hem op mijn buik. Hij is er, ik heb het gewoon gedaan, onze baby is er. En hij deed het supergoed (een apgarscore van 9 en later 10). Oscar knipte na een tijdje de navelstreng door en zo heeft onze Thomas het eerste 1,5 uur heerlijk bij mij gelegen. En dat was ontzettend, ontzettend, ontzettend fijn en helend.

Mijn baby is er. Onze zoon is geboren. Ik ben zo blij dat de stuitbevalling goed is gegaan. En snel! Om 11:30 waren we in het ziekenhuis met 6 cm ontsluiting en om 15:09 is Thomas geboren. Hij hoefde niet naar de neonatologie en al met al is zijn geboorte heel fijn en helend voor me geweest. Ook de kraamweek, die dus begon in het ziekenhuis, was zo fijn. Daarover gaat deel 3.

Ben jij zwanger en ligt jouw baby ook in stuit? Dan hoop ik dat je iets aan mijn ervaring hebt gehad. Ik vond mijn stuitbevalling heel heftig en intens. Ik kan het natuurlijk niet zo goed vergelijken met een gewone hoofd-eerst bevalling, omdat Lauren veel te vroeg en dus te klein was. De stuitbevalling deed veel meer pijn en was veel intenser, maar het is te doen. Echt waar!
Mocht je vragen hebben over mijn stuitbevalling, voel je vrij om deze hieronder te stellen.
Liefs Aaf