Oh jongens! Onze lieve zoon is geboren! Thomas is er! En wat zijn we gelukkig! Oke, dit zijn wel veel uitroeptekens achter elkaar, maar ik ben gewoon zo blij. Want het is best een beetje spannend geweest allemaal. Laurens bevallingsverhaal heb ik uitgebreid beschreven, en ook Thomas’ bevallingverhaal wil ik graag opschrijven. Dus hierbij! In deel 1 deel ik de aanloop naar de bevalling, want die was alles behalve rustig. Lees je mee?

Dreigende vroeggeboorte

Voor dit geboorteverhaal blik ik heel even terug op het laatste weekend van november. Ik had krampen in mijn zij en belandde daarmee in het ziekenhuis. Hoe dat allemaal is gegaan beschrijf ik in dit artikel. We waren allemaal even heel erg bang dat de bevalling al gestart was, met 33+5 weken zwanger. Maar gelukkig bleek het dus nierstuwing te zijn en hebben we de bevalling kunnen remmen.

Toch bleef er in mijn achterhoofd een stukje twijfel, want mijn cervix was verkort en ik testte positief op fibronectine. Dus ergens was mijn lichaam zich al aan het klaarmaken voor de bevalling. Maar ik wilde niet in angst leven deze laatste weken, maar ik wilde genieten van mijn zwangerschap. Ik moet zeggen, dat ging lastig. Ik was moe van de pijnen, die nog niet weg waren. Maar wel te controleren met pijnbestrijding en medicatie die ik mee naar huis had gekregen. Gelukkig had ik de maandag erop een controle bij de gynaecoloog, dus ik besloot week voor week verder te kijken. Elke week dat de baby in mijn buik kon groeien was er een.

De controle bij de gynaecoloog was goed. De baby groeide goed en werd geschat op 2500 gram. Mijn cervix werd met opzet niet gecontroleerd, want vanaf deze termijn (35 weken) is het normaal dat je cervix gaat verstrijken. Ook het slijmverlies van de afgelopen dagen hoorde erbij. Dus met een gerust gevoel ging ik naar huis.

Lauren werd ziek en doorverwezen naar het ziekenhuis

Met de baby ging dus alles goed, maar met Lauren helaas niet. Ze was ziekig, koortsig en hangerig. Een griepje misschien? Thuis testte ze gelukkig negatief op corona. Dus hielden we haar thuis van de kinderopvang. Ze hing veel met mij op de bank en in bed, en we deden samen dutjes. Ik ging de deur uit voor een boodschap in de supermarkt, maar ook deze week ging weer anders dan ik mijn verlof had voorgesteld. Maar ja, dat hoort erbij als je kinderen hebt, toch?! Volgende week beter.

Vrijdag ging het zo slecht met Lauren, had ze zoveel pijn dat we besloten de huisarts te bellen. Omdat ze ook greep naar haar rechterzij onderin, mochten we komen. Misschien een blindedarmontsteking? De huisarts vertrouwde het niet en stuurde ons door naar de kinderarts in het ziekenhuis. Oke, dan rijden we door.

Na eerste een coronatest te moeten doen (gelukkig negatief), mocht ze door voor een buikecho. Uiteindelijk bleek Lauren een urineweginfectie te hebben. Haar nierbekken en urineleiders waren verwijd en dat betekent dat ze een nierbekkenontsteking had. Dat verklaarde haar pijn en de koorts. Zaak was nog wel om wat urine op te vangen, zodat ze doelgericht antibiotica konden voorschrijven. Man man, een plasje opvangen van een zieke peuter die nog niet zindelijk is, is een enorme uitdaging kan ik je vertellen.

Maar gelukkig mochten we na een mini-plas medicijnen ophalen bij de apotheek en naar huis. Lauren hoefde niet in het ziekenhuis te blijven gelukkig. We reden langs de patatjeswinkel (McDonalds) en om 19:00 waren we weer thuis. Eerst even patatjes eten en daarna proberen Lauren de antibiotica te laten innemen. Na een druppel te hebben geproefd ging ze in de weerstand en waar we het ook in verstopten, ze trapte er niet in. Dus toen hebben we het haar puur laten drinken en toen spuugde ze al haar avondeten uit. Shit. Oké, morgen nieuwe ronde nieuwe kansen. Eerst maar eens met een zetpil naar bed. Niet veel later lag ik ook in bed, ik was kapot!

Krampen en vochtverlies

Ik sliep als een blok. Maar zo rond 5 uur werd ik wakker door wat krampen in mijn onderbuik. Huh, wat is dit? De kramp komt en gaat; dat is een wee toch? Of zal het een indalingswee zijn? Hij zit zo laag. Allerlei gedachtes gingen door m’n hoofd. Oscar werd op een gegeven moment zelfs wakker van mijn gepuf en gezucht, dus vertelde ik hem van mijn krampen. Ik zei dat hij nog wel even door moest slapen, want – zo bedacht ik mezelf – als dit de bevalling is dan heeft hij zijn energie ook nodig.

En toen leek het alsof ik in mijn broek plaste. Er druppelde wat vocht in mijn onderbroek. Voelde ik nou ook een klein plopje in mijn buik? Plaste ik nou gewoon een beetje omdat mijn bekkenbodem niet meer zo sterk is? Of braken mijn vliezen? Ik wist het echt niet. Ergens denk ik nu dat ik het besef een beetje verdrong omdat ik nog niet wilde dat het begonnen was. Het was immers nog te vroeg, Lauren is ziek en Oscar en ik zijn allebei best moe van gisteren.

Lauren werd wakker en was nog steeds ziek. Dus ze kroop lekker bij ons in bed en samen met haar keek ik wat tv. Zo om de 5 minuten zuchtte ik een kramp weg en langzaam maar zeker realiseerde ik me dat ik aan het bevallen was. “Ik ga even douchen, om te kijken of de krampen weggaan”, zei ik tegen Oscar. In de badkamer maakte ik nog een paar laatste blote buik foto’s van mezelf. Je raadt het al: de krampen gingen niet weg. Dus ik belde het ziekenhuis en ik mocht direct komen.

Snel regelden we oppas voor Lauren en pakte ik tussen de weeën door de vluchtkoffer in. Kleding voor mezelf, geboortepakjes voor de baby, een warme omslagdoek met de babynaam, opladers, een Dopper, een rietje, warme sokken, Labello. In mijn hoofd had ik de koffer allang ingepakt, dus ik kon zo alles bij elkaar pakken.

Op naar het ziekenhuis

En zo stapten we iets over 11 uur met z’n tweeën de auto in voor een kort ritje naar het ziekenhuis. In de auto heb ik slechts 1 wee gehad, zo kort is het ritje. Naar de poli lopen duurt veel langer (ik wilde lopen..), waardoor ik onderweg meerdere weeën wegpufte. Gelukkig was het op zaterdag lekker rustig in het ziekenhuis en kon ik elk bankje of tafeltje vastpakken als het nodig was.

Het duurde even voordat we werden geholpen op de poli, wat Oscar niet chill vond. Hij liep van links naar rechts en door de behandelkamer-gang opzoek naar iemand. Hallo? Gelukkig kwam er een hele vriendelijke verpleegkundige aan die me meenam naar een kamertje en me aansloot op de CTG. Ondertussen pufte ik een paar weeën weg en ze keek naar me en zei: “Ik ga even de verloskundige halen”. Niet veel later kwam hij binnen en zei: “Hi. Zo, jij gaat bevallen?”. Waarop ik antwoordde: “Euh niet vandaag toch?”. Blijkbaar stond ik desondanks nog steeds in standje ontkenning.

De verloskundige bekeek de CTG en zag mij weeën wegpuffen. Daarop wilde hij even mijn ontsluiting meten, mijn vorige bevalling ging immers heel snel. En ja hoor: 6 cm ontsluiting, maar nog wel intacte vliezen. Oh nee, toch niet! Er sijpelde wat vruchtwater langs zijn hand. Ik had een hoge breuk, wat verklaarde waarom ik maar een beetje vocht was verloren vanmorgen.

De bevalling is nu echt van start!

En dat ging met een hoop onzekerheden, waar ik je in deel 2 van mijn bevallingsverhaal meer over ga vertellen. Lees je dan ook weer mee?
Liefs Aaf